Assassin's Creed Shadows

Problem z recenzowaniem "100-godzinnej" gry RPG, takiej jak Assassin's Creed Shadows, polega na tym, że wrażenia i opinie zmieniają się wraz z upływem godzin. Gra taka jak ta musi być tak twórczo dopracowana i dopracowana, aby robienie tych samych lub podobnych rzeczy przez wiele godzin pozostało świeże i zabawne, i właśnie z tego powodu mam pewien dylemat związany z tym tytułem. Miałem pierwotne wyobrażenie o tej grze, a potem, po kolejnym weekendzie gry, spędzonym na około 20 godzinach spędzonych w grze, moje wrażenie nieco się zmieniło. Mając to na uwadze, zróbmy to jeszcze raz.

Być może jest tylko kilka gier, które stoją przed tymi samymi wyzwaniami, co Assassin's Creed Shadows. Nie, nie mówię o toksycznych bzdurach społeczności, bojkocie i tym podobnych, mówię o ciężarze, który jest spychany na barki tej gry. Ubisoft znajduje się obecnie w tragicznym miejscu, daleko od miejsca, w którym kiedyś działał i pozycjonował się. Firma traci na wartości, konsekwentnie zamykając studia i gry, często w plotkach o przejęciu, a wszystko to wydaje się prowadzić do jednej wspólnej konotacji: Assassin's Creed Shadows musi uratować przyszłość Ubisoftu. To jest sposób, w jaki ta gra często się czuła, jakby miała być zbawienna łaska dla Ubisoftu, a to, czy to wystarczy, aby naprawić statek Ubisoftu, to zupełnie inna historia.

Zanim otrzymaliśmy Assassin's Creed Origins prawie dekadę temu, seria zaczęła wydawać się bardzo nieświeża i powtarzalna, a po Assassin's Creed Odyssey i Assassin's Creed Valhalla zaczyna się tak znowu czuć. To, czego oczekujemy od jednej z tych gier, pasuje teraz do typowej formuły Ubisoftu ogromnego otwartego świata, usianego interesującymi punktami ze znakami zapytania, wykorzystującego pakiet walki, który jest bardziej zorientowany na RPG akcji i znacznie odbiega od ścieżek skradania się z pierwszych tytułów. Istnieją skrzynie do złupienia wypełnione sprzętem, który czyni bohatera silniejszym, bardziej nadprzyrodzonym i mitycznym motywem, a wszystko to składa się na przygodę, która może trwać ponad 100 godzin. Assassin's Creed Shadows nie różni się pod wieloma względami, ale są ulepszenia i ewolucje w wielu kluczowych obszarach, zmiany, które dostosowują formułę i zmieniają sposób, w jaki znamy i doświadczamy gry Assassin's Creed w 2025 roku. Ale czy to wystarczy?

Nie jestem do końca przekonany. Zanim jednak przejdę do tego, dlaczego tak się dzieje, pozwólcie, że rzucę światło na jedną z najmocniejszych cech tej gry: jej narrację. Ubisoft poszedł drogą naładowanej politycznie historii, która obraca się wokół Ody Nobunagi i jego podboju Japonii, co jest wspierane przez tajemniczą i potężną grupę. Jeśli widzieliście Shogun, to narracja, która jest tu tkana i opowiadana, jest bardzo podobna, ze zdradą i spiskiem oraz walczącymi frakcjami i nieustraszonymi bohaterami z obcych wybrzeży na czele. To podejście narracyjne działa i ulepsza poprzednie narracje w serii skokowo. Ludzie i postacie, które spotykasz po drodze, wydają się prawdziwe i ważne, a ty zostajesz wciągnięty w opowieść, która ma również nieoczekiwane zwroty akcji. Od czasu do czasu trzeba dokonać wyborów, które nie wydają się tak wpływowe, jak wiele gier z wyborami, ale fakt, że możesz odcisnąć swoje piętno na historii nawet w drobny sposób, jest przekonujący. Moją jedyną drobną obawą związaną z tym podejściem narracyjnym jest to, że podobnie jak Shogun (i wyraźna inspiracja adaptacją telewizyjną, Game of Thrones ) czasami może się wydawać, że jest zbyt wiele wątków fabularnych jednocześnie, wątków, które mogą stracić na znaczeniu, częściowo ze względu na bardziej otwarty charakter gry i fakt, że możesz wykonywać misje i zadania poboczne w dość swobodny sposób. Sprawczość gracza jest fantastyczna, ale ma to swoją cenę, jeśli chodzi o tempo narracji i wagę.

Jednym z innych obszarów, w których Ubisoft starał się rozwijać i budować na wcześniejszych pomysłach, są jego bohaterowie. W Shadows nie mamy wyboru tożsamości, jak ma to miejsce w przypadku Eivora w Valhalla, ani konfiguracji, w której wybierasz Kassandrę lub Alexiosa w Odyssey. W Shadows możesz grać zarówno zwinnym shinobi Naoe, jak i potężnym samurajem Yasuke, przy czym obie postacie mają bardzo różne style gry i mechaniki. Pochwalam kreatywne ryzyko, jakie to wiąże się z tym i widzę miejsca, w których to działa, zwłaszcza w dziale agencji graczy. Jednak w praktyce ma to swoje wady. Formuła Assassin's Creed nie jest przeznaczona dla samurajów, a to oznacza, że Yasuke (być może słusznie) czuje się jak człowiek nie na miejscu, a gra jest wyraźnie zaprojektowana i zbudowana wokół Naoe i jej umiejętności. Yasuke nie potrafi dobrze parkourować ani się wspinać, jest bezradny w skradaniu, a w walce brakuje mu finezji i umiejętności Naoe, co sprawia, że czuje się jak byk w sklepie z porcelaną. To prawda, że są sytuacje, w których Naoe czuje się nie na miejscu, na przykład w walkach z bossami przeciwko większemu wrogowi lub grupie wrogów, w sytuacji, gdy jej zwinność i niskie zdrowie wydają się mniej istotne w porównaniu z siłą i zbroją Yasuke. Mając to na uwadze, Shadows istnieje w swego rodzaju kreatywnym zawieszeniu, w którym po prostu nie wydaje się, jakby rozgrywka została całkiem skonstruowana i dopracowana, aby pasowała do konfiguracji z dwoma bohaterami.

Ale nawet jeśli nie jest to najmocniejszy element gry, nie jest też jej najsłabszym ani najbardziej dzielącym. Dla mnie jest to otwarty świat. Zacznijmy od tego, że feudalna Japonia, którą zbudował Ubisoft, jest absolutnie piękna i twórczo różnorodna. Wertykalność i geografia, wykorzystanie zieleni i liści, niesamowita różnorodność zamku i projektu urbanistycznego, wszystko to jest na najwyższym poziomie i naprawdę wspaniałe. Problem w tym, że po kilkudziesięciu godzinach świat traci swój urok i przestaje być szczególnie ekscytujący do zwiedzania. To nie jest Kingdom Come: Deliverance II, w którym świat wydaje się żywy i nieoczekiwany, ani nawet Valhalla, w którym ziemia jest usiana taką ilością treści, że czasami ledwo można oddychać. Shadows może wydawać się jałowy i wybrakowany, a to z kilku powodów.

System punktów zainteresowania ze znakiem zapytania musi już odejść w przeszłość. Jest zmęczony i nudny i od lat wydaje się przestarzały. To również niesamowicie rozczarowujące, gdy podróżujesz do znaku zapytania tylko po to, by odkryć, że jest to kapliczka lub wioska, która dosłownie nie ma nic do zaoferowania graczowi. To, dlaczego Ubisoft zdecydował się odejść od zabawnego i odświeżającego Valhalla World Events wprawia mnie w osłupienie, a brak fascynujących walk z bossami w otwartym świecie również rozczarowuje. Jedyną słabością skradania się jest to, że tracisz namacalną i wymagającą naturę potyczek w RPG akcji, które Valhalla tak doskonale dostarczają w bitwach z Daughters of Lerion lub śmiercionośną dziką przyrodą, a nawet Odyssey wędrującym Mercenaries. Zamki, choć są okazałe, również wymagają odświeżenia projektu, ponieważ ciągłe udanie się do zamków i proszenie o wykonanie tych samych celów, aby je "podbić" staje się trochę męczące. Projekt zadań jest również pozbawiony inspiracji, a prawie każdy cel, na który masz za zadanie polować, jest ustawiony w tej samej formule; Gracz otrzymuje luźną lokalizację, a następnie ma za zadanie znaleźć cel w tej niedokładnej strefie. Ta seria od jakiegoś czasu domaga się bardziej Hitman podejścia, w którym możesz poradzić sobie z obecną sytuacją na wiele sposobów, zamiast po prostu udać się w miejsce, a następnie dźgnąć cel w szyję...

Mówiąc o mapie, jedną z moich głównych frustracji jest sposób, w jaki gra czasami narzuca i blokuje eksplorację, uniemożliwiając graczowi wspinanie się po drobnych wzniesieniach i tym podobne. Nie ma to żadnego problemu z tym, że gracz biega po oblodzonych dachach zimą, ale wspinając się na wzgórze latem, Naoe zsuwa się w dół, jakby była pająkiem próbującym wydostać się z wanny.

Punkty widokowe wydają się teraz złem koniecznym, służąc jako wygodny sposób na łatwe przemierzanie ogromnej mapy za pomocą szybkiej podróży, ale byłbym niedbały, gdybym zauważył, że umieszczanie wielu z nich w okupowanych zamkach i na terytorium wroga może być co najmniej uciążliwe. Na szczęście bazy Kakurega nieco w tym pomagają, nawet jeśli ich cel również rozczarowuje, służąc po prostu jako miejsce, w którym możesz uzupełnić zapasy i uzyskać dostęp do odświeżanych kontraktów, które nagradzają zasoby. I to prowadzi mnie do kolejnego obszaru, który naprawdę nie obchodzi mnie już w grach Assassin's Creed: zasoby i skrzynie do złupienia.

Poziom interakcji w Shadows jest często zarezerwowany dla plądrowania skrzyń, które są wypełnione zasobami używanymi do ulepszania bazy lub sprzętu, lub po prostu nowych broni i zbroi. Byłoby dobrze, gdyby na mapie było ich garstka, ale jest ich niezliczona ilość, a większość nagradza bardzo niewiele... Po prostu nie ma już satysfakcji z otwierania skrzyń, aby zdobyć oznaczony kolorami sprzęt warstwowy, i podobnie jak znaki zapytania na mapie świata, ta seria również woła o zmianę tego formatu.

Teraz powiem, że Ubisoft poczynił znaczące postępy w obszarach, które również wymagały uwagi, a mianowicie w rozwoju i pozbyciu się absurdalnego drzewka umiejętności Valhalla. Teraz zarabiasz Mastery Points, awansując i wykonując zadania, które są wydawane na kilka drzewek umiejętności, aby odblokować nowe narzędzia i umiejętności lub od czasu do czasu poprawić podstawowe atrybuty. Haczyk polega na tym, że aby odblokować nowe etapy na każdym drzewku umiejętności, musisz ulepszyć swoje Knowledge Rank, co odbywa się poprzez wykonywanie aktywności w otwartym świecie oznaczonych na czerwono, z wieloma czynnościami przypominającymi Ghost of Tsushima, czy to medytacją, czy treningiem z mieczem Yasuke. Zasadniczo istnieje teraz rzeczywista korzyść z robienia niektórych rzeczy w otwartym świecie, poza zwykłym zdobywaniem doświadczenia i znajdowaniem lepszych łupów.

Zauważę również - pomimo wielu moich wcześniejszych przemyśleń - że Shadows jest być może najbardziej odpowiednim Assassin's Creed, jakie widzieliśmy od lat. Wydaje się, że jest to prawdziwa historia zabójcy, w której skradanie się po raz kolejny jest kluczowym i ważnym elementem, a charakterystyczna elegancja jest również w pełnym efekcie. Assassin's Creed Mirage oferował coś podobnego, tyle że w formacie, który wydawał się bardziej zbliżony do poprzedniej generacji Assassin's Creed z większą liniową strukturą. Shadows to nowoczesny format Assassin's Creed, z wyjątkiem wszystkich kluczy i kilku nowych elementów i systemów (czy to czołganie się w pozycji leżącej, czy używanie liny z hakiem do łatwego wspinania się po strukturach), które pozwalają ci traktować to jako skradankową grę akcji, jeśli sobie tego życzysz. Jeśli wolisz bardziej bezpośrednie, Kool Aid ludzkie podejście młotem kowalskim, Yasuke jest dostępny. Ale Naoe to właściwy sposób na granie w tę grę i jej oczami Ubisoft stworzył zabawną grę RPG. Czy ukrywanie się zawsze działa? Z mojego doświadczenia wynika, że nie, ale kiedy tak się dzieje i gdy wrogowie nie zauważają i nie wykrywają cię natychmiast, łączenie zabójstw i podstępnych zabójstw jest absolutnym dreszczykiem emocji i to jest zdecydowanie najmocniejsza strona gry.

To wszystko sprawia, że uważam, że Assassin's Creed Shadows jest niezwykłą grą. Z jednej strony wielka wizja powinna być celebrowana i wychwalana, a obecnych jest wiele elementów, które wyróżniają się i robią wrażenie. Niezależnie od tego, czy chodzi o fabułę, walkę, projekt i wygląd, dopracowany postęp, a nawet znacznie ulepszone animacje i przerywniki filmowe... Jest wiele do promowania i tak wiele do zrobienia, że dostaniesz wartość swoich pieniędzy, a nawet więcej. Ale jednocześnie jest to czwarta Assassin's Creed gra zbudowana w tym ekspansywnym stylu i nie wydaje się, aby seria naprawdę się do przodu. Niezależnie od tego, jaki będzie następny rozdział, należy poczynić kroki, aby zmienić sposób, w jaki doświadczamy i rozpoznajemy te tytuły, ponieważ po Origins, Odyssey, Valhalla, a teraz Shadows, jestem u kresu sił z tym niewiarygodnie męczącym formatem otwartego świata, kolorowym sprzętem i strukturą zasobów do złupienia, której po prostu brakuje jakiejkolwiek formy charyzmy.

Gdybym miał krótko podsumować mój czas spędzony z Assassin's Creed Shadows, powiedziałbym, że jest to rozległa gra RPG z większą liczbą trafień niż chybień, która rozwiązuje kilka problemów serii, będąc jednocześnie powstrzymywaną przez kilka innych. Jest to prawdopodobnie najbardziej Assassin's Creed gra od lat, a to stanowi zarówno wiele niesamowitych mocnych stron, jak i kilka irytujących słabości. To Ubisoft, jaki znasz i kochasz.