Cygni: All Guns Blazing Recenzja

Uwielbiam 1942, Geometry Wars, DoDonPachi, Crimzon Clover, Radiant Silvergun i Ikaruga. Uwielbiam strzelanki z widokiem z góry i mimo że gatunek ten należy już w dużej mierze do przeszłości, cieszę się jeszcze bardziej, gdy w postaci nowo wydanego Cygni: All Guns Blazing mamy szansę ponownie odwiedzić ten uroczy gatunek gier. Poruszanie się bez szwanku przez piekło pocisków zawsze będzie czymś wyjątkowym, podczas gdy przednie działa twojego małego statku będą niszczyć wrogie statki 10 razy większe w rytm szybkiego midi-rocka z odpowiednim japońskim stylem. Myślę, że nawet nie przesadzę, jeśli powiem, że spędziłem w Ikaruga 200 godzin na przestrzeni lat.

Trzeba jednak powiedzieć, że ten gatunek zawsze będzie ostatecznym dowodem na to, że nie jestem "prawdziwym graczem". Pomimo całego czasu spędzonego na graniu w Treasures kultowe klasyki, nigdy nie dotarłem do końca ani w Silvergun, ani w Ikaruga. Próbowałem jednak tysiące razy. Pytanie brzmi, czy Cygni jest równie trudne? Nie, nie jest. Czy w ciągu ostatniego tygodnia nadal jest to na tyle trudne, że muszę głośno krzyczeć? Absolutnie. Witamy na Cygni Prime, najbardziej niegościnnej planecie we wszechświecie.

Deweloper Keelworks nie ukrywa, że tą grą chce wskrzesić martwy gatunek. Stara forma gry zręcznościowej "strzelanka z widokiem z góry" jest tutaj celebrowana i szanowana zarówno wysoko, jak i nisko, a w Cygni można znaleźć inspirację zarówno z R-Type'a i Gradiusa, jak i wspomnianych wcześniej klasyków Treasure. Jest też historia, która moim zdaniem dobrze sprawdza się jako narzędzie do kadrowania. Nazywasz się Ava, jesteś doskonale wyszkolonym pilotem myśliwca, a twoja rodzinna planeta Cygni Prime została właśnie zaatakowana przez wysoce zdolnego wroga z kosmosu. Ava jest Orca Starfighter pilotem we flocie, która działa jako pierwsza linia obrony przed inwazją kosmicznych złoczyńców, a jej zadaniem jest wyeliminowanie jak największej liczby z nich.

Podczas gdy Ikaruga w szczególności zrobił (sprytny) cel, pozwalając graczowi zmieniać kształt między czarnym a białym statkiem, a tym samym pochłaniać pociski wroga (o ile były tego samego koloru co twój statek), Keelworks skupia się w Cygni na dynamice między celami powietrznymi a wrogami na ziemi. Ava musi niszczyć statki kosmiczne różnych rozmiarów i typów, jednocześnie przesuwając i bombardując cele naziemne, co tworzy szczególną dynamikę, którą naprawdę doceniam. Na szczęście przełączanie między różnymi typami celów działa płynnie, co tym razem staje się podstawą, i pochwalam sposób, w jaki wprowadzają innowacje w dość ciasnych granicach, zamiast próbować wymyślać koło na nowo.

Wrogowie są sprytni, o wiele sprytniejsi, niż się spodziewałem. Wszyscy, którzy grali w klasykę tego gatunku, doskonale wiedzą, że wrogowie rzadko robią coś innego niż podążanie z góry ustaloną "ścieżką", którą jako gracz masz zapamiętać. Również tutaj Keelworks otwiera nowe możliwości, ponieważ wszyscy kosmiczni złoczyńcy w Cygni są wyposażeni we własną sztuczną inteligencję, która jest znacznie bardziej subtelna niż to, co widziałem w jakiejkolwiek innej grze tego typu. Wrogowie działają inteligentnie, unikając twoich ataków, jeśli zbyt wcześnie ujawnisz swoją strategię, i często mogą wylecieć poza kadr, aby uzyskać posiłki, podobnie jak wszyscy bossowie.

Cygni: All Guns Blazing jest również graficznie wykwintny. Grałem w nią na PlayStation 5 i uwielbiam wszystko, od estetyki inspirowanej Ikarugą po wściekle dobry flow, który tylko raz czy dwa spadał do poziomów, na których częstotliwość odświeżania miała problemy przez krótką mikrosekundę (co najwyżej). Tempo jest szybkie, jest dowolna liczba wrogich statków do zestrzelenia, mnóstwo treści i udana kadra wojny kosmicznej, o której dowiaduję się dokładnie tyle, ile trzeba. Zdecydowanie są części systemu ulepszeń, które moim zdaniem nie musiały się tam znaleźć, oraz części ścieżki dźwiękowej gry, które nie do końca pasują, ale są to drobne narzekania jak na grę, która ogólnie bawi na najwspanialszych warunkach.