Na co dzień raczej nie zwykłem rozmyślać na temat śmierci. Najczęściej skłaniają mnie do tego różnego rodzaju opowieści, które poznaję w książkach, filmach, serialach, komiksach oraz rzecz jasna w grach wideo. Każda opowieść zawiera pierwiastek odczuć jej twórców. To jest coś co działa jak dzielenie się zdobytym doświadczeniem oraz wyciągniętymi wnioskami. Oczywiście najgorzej przeżywam śmierć bliskich osób. Dopiero zderzenie z rzeczywistością sprawia, że temat śmierci powraca do moich rozmyślań na temat egzystencji i daję słowo, że poznane fikcyjne opowieści pomagają mi zmierzyć się z poczuciem straty i żalu.
Niejako w opozycji stoję w stosunku do opcji permadeath postaci, które mogą w grze równie dobrze przeżyć i dotrwać do napisów końcowych. W tym przypadku staram się unikać takich sytuacji i bez wstydu sięgam po opcję wczytania ostatniego zapisu gry. Jeżeli takiej opcji nie ma to najczęściej unikam takich gier, ponieważ sama świadomość tego, że mogę stracić swoich bohaterów sprawia, że odczuwam duży dyskomfort. I choć zdaję sobie sprawę z tego, że permdeath może nieść za sobą perspektywę tworzenia unikalnej ścieżki, to ja mimo wszystko podziękuję za taką opcję.