Mythic Quest (Telewizja Apple+) Pełna recenzja sezonu 4

Podczas gdy ja mówiłem o oczekiwaniach w recenzji spin-offu antologii Side Quest, większość z Was już wie, czego się spodziewać, jeśli chodzi o Mythic Quest. Tak, czasami jest odważny i zazwyczaj zawiera jednorazowy odcinek, aby przełamać tempo każdego sezonu, ale poza tym przyszedłeś tu po zwykłe składniki: komedię z różnorodną grupą postaci, które znasz i kochasz (które showrunnerzy próbowali dalej rozwijać w ciągu ostatnich dwóch sezonów z mieszanymi rezultatami), trochę dramatu zawodowego / życiowego wśród nich, I oczywiście wybryki i parodia/satyra skupione wokół fikcyjnego studia gier, branży i kultury geeków jako całości.

Muszę jednak wspomnieć o oczekiwaniach, bo – podobnie jak w przypadku 3. sezonu, a nawet wcześniej 2. sezonu – zawsze miałem wrażenie, że serial może w końcu spaść na na szyję. Jak na ironię, skończyło się na tym, że Mythic Quest: Sezon 4 podobał mi się nawet bardziej niż MQS03.

Wyreżyserowany przez Ashly Burch finał sezonu, Epizod 10: Niebo i piekło, ukazał się właśnie dzisiaj na Apple TV+ jako szczerze przekonujące zakończenie, którego nie będę tutaj spoilerować. W odcinkach prowadzących do tego zakończenia dostajesz wszystkie wyżej wymienione składniki i w większości są one całkiem zabawne i dobrze zbalansowane. Zwróciłbym uwagę na Epizod 4: Uczta złoczyńcy i Epizod 6: Ryba i wieloryb, które udowadniają, że Mythic Quest zwykle błyszczy szpiegowskimi intrygami i spiskami – te pierwsze przypominają imprezę z zagadką morderstwa, a te drugie jak grę w pokera.

Mythic Quest eksploruje również popularne tematy w świecie gier, czasami nawet przewidując nadchodzącą dystopijną przyszłość. Doceniam ten "dziwnie proroczy" aspekt serii, jak to ujęła sama Burch w naszym wywiadzie dla Gamereactor, widziany wcześniej w przypadku zhakowanych NPC, NFT, monetyzacji, streamerów czy różnych problemów zarówno dla deweloperów, jak i wydawców. Pod tym względem sezon 4 zajmuje się modnym hasłem wśród wszystkich modnych słów: sztuczną inteligencją. Ale chociaż porusza temat w zabawny sposób, pozostaje dość powierzchowny; Czekałem na głębsze nurkowanie, które nigdy nie nadeszło. W innym wątku fabularnym dotyka również negacjonizmu, treści generowanych przez użytkowników, a nawet pracy dzieci związanej z UGC, ale znowu nie wykracza poza powierzchowną ironię.

Robi też dziwny objazd w Epizodzie 8: Rebranding, równoległej historii poświęconej dorosłemu już streamerowi i zaniedbywanemu synowi Iana, Pootie Shoe. Chociaż odcinek działa samodzielnie, dotykając bardzo aktualnych kwestii, takich jak bańka streamingowa, los streamerów, którzy zaczynali w młodym wieku, czy pojedynki bokserskie/walki między nimi, które stały się tak wirusowe w różnych krajach, rujnuje tempo, zamiast je przerywać jako oddech, i zastanawiałem się, czy ta aktualizacja postaci miała łączyć się z finałem, czy z Side Questem. Nie.

To powiedziawszy, jest dobrze. Czasami bardzo dobrze. Było to idealne uzupełnienie pomiędzy, powiedzmy, dwoma bardzo poważnymi, bardzo powolnymi, bardzo refleksyjnymi odcinkami Severance na tej samej platformie. To zawsze wywołuje uśmiech na mojej twarzy, czasem nawet jakiś wielki śmiech. Powiedziałbym, że David Brittlesbee grany przez Davida Hornsby'ego jest tym razem wyróżniającą się postacią, ponieważ jego rola jest jeszcze bardziej wywyższona przez scenariusz. Relacje zarówno Iana i Poppy, jak i Rachel i Dany w końcu się naprzód, podczas gdy zawsze mądrzejszy Brad doświadcza ciekawej dychotomii. Poza tym, druga połowa sezonu Popa przekonująco eksploruje jej zamieszanie między pracoholizmem a macierzyństwem.

Jest to więc naprawdę przyzwoity wynik i nadal cieszę się, że ta seria w ogóle istnieje i nadal istnieje. Czapki z głów przed Apple, Ubisoftem i wszystkimi, którzy to umożliwili, ponieważ w 2025 roku branża większa niż filmy i muzyka potrzebuje więcej spojrzeń na różne gatunki i formaty. Teraz zakończenie pozostawia otwartą przestrzeń na jeszcze niepotwierdzony sezon 5, a jeśli tak się stanie... Obiecuję, że tym razem nie będę zaskoczony.