Triangle Strategy

"Si vis pacem, para bellum." Co najmniej interesujące jest zdobycie takiej gry jak Strategia trójkątów w tych niespokojnych czasach, w których żyjemy. Nowa gra Square Enix stawia graczy w oku burzy wywołanej napięciami politycznymi, gdy kruchy pokój zostaje zerwany na kontynencie, powodując, że wszystkie ich części walczą ze sobą o władzę i kontrolę nad zasobami. Jasne, to brzmi strasznie znajomo, biorąc pod uwagę naszą sytuację.

Pomijając zbiegi okoliczności, zespół Tomoyi Asano powraca do ataku z taktyczną grą RPG, która wie, jak radzić sobie z walką, zarządzaniem jednostkami oraz rozwojem i podobieństwami postaci. Triangle Strategy to nie Fire Emblem, ale Final Fantasy Tactics połączone z typową historią rodem z Pieśni lodu i ognia czy Gry o tron, jeśli wolisz obejrzeć serial przed lekturą książek.

Główną bohaterką jest Serenoa Wolffort, syn głowy rodu Wolffort, jednego z najważniejszych w Królestwie Glenbrook, które tworzy kontynent Norzelia wraz z Wielkim Księstwem Aesfrost i Świętym Stanem Hyzante. Nie trzeba dodawać, że chociaż trzy narody są w pokoju po brutalnej wojnie, jest słabe i nie trwa długo, zanim się zerwie z powodu ambicji władzy, kłopotów między przywódcami i daleko idących sekretów poza tym, jak ta średniowieczna fantazja wygląda na pierwszy rzut oka.

Sposób, w jaki rozwija się cała fabuła, jest głównym atutem strategii Triangle, choć w zamian poświęca tempo gry. Być może będziesz musiał radzić sobie z rozmowami i scenami przez ponad pół godziny (lub prawie godzinę) między bitwami. Co więcej, każdy dialog jest ważny, ponieważ dostarcza kluczowych informacji przy podejmowaniu decyzji, które zmieniają bieg historii. Zwykle znajduje to odzwierciedlenie w opcjach (Przekonań), które wybierasz będąc Serenoą i rozmawiając z innymi, nawet jeśli główne momenty przychodzą, gdy używasz Wagi przekonania .

Użycie go oznacza głosowanie, zwykle pomiędzy dwiema frakcjami wrogich postaci, w którym musisz przekonać ich do głosowania na korzyść twoich interesów. Ta decyzja może przynieść korzyści twoim ludziom, ale poświęcaj innych i vice versa. Niektóre momenty mogą być szczególnie trudne i mogą umieścić cię między młotem a kowadłem, nawet jeśli fabuła zagęszcza się bardziej niż to konieczne, gdy widzisz, że postacie, które miały określony zamiar głosowania, głosują na coś innego.

Aby pomóc nam poradzić sobie z tymi momentami, Square Enix wprowadza fazę eksploracji, która może być przydatna do badania terenu pod kątem możliwych przyszłych wojen. Możesz zbierać przedmioty, rozmawiać z postaciami, a także wykonywać małe zadania, które opierają się głównie na rozmowach z ludźmi i pozwalaniu, aby coś się działo. Najważniejsze w nich jest to, że odblokowują opcje dialogowe, które mogą całkowicie zmienić przebieg niektórych wyborów i ogólną fabułę. Jest to niezbędne, ponieważ Strategia trójkątów ma kilka zakończeń w zależności od naszych przekonań i decyzji.

Warto jednak zauważyć, że tylko one dają pewną swobodę ruchów. W tej grze nie ma mapy świata, na której można się swobodnie poruszać, i nie ma miast do znalezienia i odwiedzenia. Istnieje mapa, która zabierze Cię bezpośrednio do wydarzeń, a kiedy nadejdzie czas na zbadanie, poruszasz się po ograniczonych obszarach, które otwierają się w całkowicie liniowy sposób na rozdziały, na które podzielona jest historia. W końcu prawie zostają pochowani pod tonami dialogów. Widzenie, że mapa pokazuje opcjonalne wydarzenie w danym miejscu, pójście tam i sprawdzenie, czy wygląda na to, że wydaje się, że wystarczy przeczytać kilka linijek między dwoma postaciami (jest ich dużo) staje się męczące, a najgorsze jest to, że mogą być wymagane do aktywacji funkcji w głównym wydarzeniu w rozdziale gry (który pojawia się na czerwono). Problem polega na tym, że niektóre z nich spowalniają postęp i są przydatne tylko do zagłębienia się w historię.

Jeśli były jakieś wątpliwości, tempo jest wolne, choć historia ma kilka naprawdę dobrych momentów i niezapomnianych postaci. Cała obsada jest zupełnie inna i możesz mieć bardzo zróżnicowany wybór jednostek w swoim zespole, z ponad 18 wyjątkowymi jednostkami zarówno w stylu walki, jak i naturze, a także rekrutujesz je zgodnie ze ścieżką, którą budujesz w trakcie gry . Prawdą jest jednak, że istnieją oczywiste klasy, takie jak czarodzieje, wspierający, szermierze, lansjerzy, łucznicy itp.

To prowadzi nas do najsolidniejszej cechy Strategii Trójkątów (obok stylu HD-2D, który wygląda lepiej niż kiedykolwiek i jeszcze lepiej wykorzystuje światło i cień — z niesamowitym otoczeniem i efektami cząsteczkowymi): bitwy . Chociaż patrzymy na ograniczone RPG, jeśli chodzi o eksplorację, aby zwrócić uwagę na wolność wyboru, gra wcale nie słabnie w systemie walki.

Każda bitwa wymaga uwagi i refleksji. Od samego początku decydujesz, jakie jednostki będą walczyć i gdzie będą się znajdować, a także musisz brać pod uwagę rodzaj przeciwnika, z jakim przyjdzie ci się zmierzyć i jak wygląda pole bitwy. Słabość i mocne strony nie tylko zależą od typu jednostki i jej wyposażenia, ale także od otoczenia: trawa może płonąć i palić wrogów lub towarzyszy, deszcz może tworzyć kałuże, które mogą sprzyjać porażeniom prądem lub nawet lód może spowodować poślizgnięcie się i nieudany atak.

Ta warstwa „środowiskowa" jest dodawana do zwykłych elementów w tego typu grach, typowych mechanik, takich jak zaklęcia, ataki dystansowe, walki wręcz lub w polu, wzmocnienia, przedmioty, ataki od tyłu, a nawet kombinacje, gdy otaczający postać z przodu iz tyłu. Zaskakujący jest fakt, że stopień wyposażenia postaci jest ograniczony. Strategia trójkątów nie pozwala ci wybierać zbroi ani broni, po prostu ulepszasz te, które już masz lub wyposażasz w akcesoria, aby wzmocnić określone cechy. Rzuca wyzwanie temu, co wydawało się zakorzenione w gatunku, i odnosi sukces, ponieważ nadaje wagę otoczeniu, strategia, która wymaga od gracza zbadania lokalizacji i wrogów w celu osiągnięcia zwycięstwa.

Dlatego tak ograniczona liczba bitew to szkoda, mimo że w Obozowisku można odblokować kilka opcjonalnych bitew (dostęp do nich można uzyskać z menu, w którym kupujemy przedmioty, podnosimy klasę postaci, ulepszyć ich broń lub atrybuty). Zespół Asano powinien był przechylić szalę na korzyść akcji, a nie rozmowy, ponieważ pomogłoby to utrzymać zainteresowanie i wzmocnić niektóre mechaniki, które zabierają niewiele czasu na nawiązanie kontaktu z graczem.

Strategia trójkątów to gra z wieloma pozytywami i negatywami. Ma bardzo ciekawą główną ideę, ale sposób jej realizacji nie pomaga. Wygląda pięknie, ścieżka dźwiękowa jest cudowna, od pierwszej minuty wymaga uwagi, a jej fabuła jest pełna zwrotów akcji (niektóre tak trudne, jak nieoczekiwane), ale zawsze pozwala graczowi objąć prowadzenie. Jasne, czasami trudno jest sprawić, by coś poszło na korzyść twoich decyzji z bardzo przypadkowych powodów, nawet jeśli cała odpowiedzialność za wynik ostatecznie spada na ciebie.

Zmiana kierunku w zespole deweloperskim po Octopath Traveler była równie nieoczekiwana, jak złożona fabuła tej przygody i chociaż chcielibyśmy walczyć więcej i cieszyć się poziomem złożoności w rozwoju postaci, nie możemy zaprzeczyć, że Cieszyliśmy się każdą bitwą, chociaż niektóre z nich prowadziły nas do rozpaczy więcej niż raz. Kolejna ciekawa i atrakcyjna gra RPG dla miłośników gatunku, która powiększa kolekcję Nintendo Switch, choć nie każdemu przypadnie do gustu.