Seria Klonoa Phantasy Reverie

Jeśli zapytasz kogoś, kto dorastał z dwoma pierwszymi PlayStation: "Jaka jest twoja ulubiona seria platformowa", większość z nich prawdopodobnie odpowie na serie takie jak Crash Bandicoot, Spyro the Dragon, Ratchet & Clank, Sly Cooper lub Jak and Daxter. Te serie są bez wątpienia najbardziej znane, ale wybór przyzwoitych gier platformowych na PlayStation był z pewnością większy. Jedną z mniej znanych serii, która wciąż ma wiernych fanów, jest Klonoa, w której gracze kontrolują tytułową postać z psem-królikiem i hybrydą z mocą podnoszenia wrogów za pomocą swojego Pierścienia Wiatru, aby rozwiązywać zagadki platformowe i wyzwania.

Seria platformówek od Namco (lub Bandai Namco Entertainment, jak są dziś znani) oferowała mnóstwo uroku i zaskakująco dobrą mechanikę rozgrywki, ale Klonoa otrzymała tylko dwa główne tytuły i kilka przenośnych spin-offów, zanim wszystko ucichło. Ostatnią grą wydaną w serii Klonoa był remake pierwszej gry na Wii z 2008 roku, który miał miejsce prawie 15 lat temu. To sprawia, że wydanie Klonoa Phantasy Reverie Series jest jeszcze bardziej wyjątkowe dla fanów, gdzie Bandai Namco ponownie wydaje Klonoa: Door to Phantomille i Klonoa 2: Lunatea's Veil z okazji 25-lecia Klonoa. Biorąc pod uwagę, w jaki sposób Klonoa 2 została zablokowana na PlayStation 2 od czasu jej pierwszej premiery w 2001 roku (co oczywiście sprawia, że gra jest jeszcze droższa na rynku wtórnym), ta reedycja najprawdopodobniej zostanie przyjęta wśród fanów chcących ponownie odwiedzić serię. Idealnie byłoby, gdyby ta kolekcja zawierała gry przenośne z serii, zwłaszcza, że większość z nich nigdy nie została wydana poza Japonią w 2000 roku, ale zrozumiałe jest, że nacisk kładziony jest na dwa główne tytuły. Są one w końcu najbardziej znane i na tyle do siebie podobne, że tworzą jednolitą całość.

W grach Klonoa jest historia, ale jest tak niespójna i niechlujna, że służy bardziej jako szum w tle niż wciągająca opowieść. Krótka wersja jest taka, że nasz bohater Klonoa zdobywa specjalny pierścień, który może wybuchać podmuchami wiatru, a ten pierścień przenosi go do różnych światów potrzebujących jego pomocy. W tych grach istnieje potencjał na dobre opowiadanie historii, ale albo Namco nie uważało tego za priorytet w tamtych czasach, albo szczegóły, które miałyby sens, zostały utracone w tłumaczeniu.

To, czego brakuje grom Klonoa w fabule, nadrabiają urokiem, czymś, czego znajdziesz wiele w tej kolekcji. Postacie mają kapryśny design, który zapewni rozrywkę zarówno nostalgicznym, jak i nowym graczom, a otrzymasz mnóstwo ładnych i świeżych etapów z jasną i wyraźną paletą kolorów. Gry zawierają również dialogi wypowiadane w fikcyjnym języku i choć czasami jest to nieco denerwujące, jest to również niezastąpiona część uroku serii. Cóż, głównie dlatego, że w niektórych przypadkach głosy bohaterów są tak okropne, że za każdym razem, gdy otworzą usta, boli cię głowa. Huepow, pomocnik Klonoa w pierwszej grze, jest zdecydowanie najgorszy, a jego piskliwe odgłosy czynią go najgorszym pomocnikiem w historii gier wideo, przewyższając nawet "ulubionych" fanów, takich jak Navi i Fi z gier Zelda. Pomimo postaci takich jak Huepow, otrzymasz kolekcję wypełnioną radością i zabawą. W połączeniu z kreatywną scenografią i wykorzystaniem kątów kamery (szczególnie w Klonoa 2) łatwo jest wrócić do tego pakietu starej platformowej zabawy. Nie mówimy tu o rewolucyjnych platformówkach, a niektóre elementy nie zestarzały się tak dobrze jak inne, ale cała kolekcja jest nadal dobrze wykonana.

Jednak część wizualnego uroku i odrębności serii została utracona podczas przejścia na nowsze platformy. Ta reedycja zawiera zremasterowane wersje Klonoa 2 z PlayStation 2 i wersję na Wii z 2008 roku oryginalnej gry PlayStation z 1997 roku, wybór, który ma sens, ponieważ wersja Wii została stworzona, aby dać graczom doświadczenie Klonoa 1 bliższe temu, które znają z Klonoa 2. Ta decyzja nie tylko spadnie na tych, którzy tęsknią za klasycznym stylem oryginalnej gry PlayStation, ale ci, którzy tęsknią za cel-shadingowym stylem Klonoa 2, również będą nieco rozczarowani, ponieważ remastery mają nowszy styl z gładkimi teksturami. Problem polega na tym, że ten styl wydaje się bezosobowy, nudny i pozbawiony jakiejkolwiek formy odrębności, styl "grosza w kilkunastu", który widzieliśmy w kilku niskobudżetowych grach platformowych w ciągu ostatniej dekady. Nowy styl graficzny wykonuje zadanie i pozytywne jest to, że programiści pozostają blisko oryginalnego projektu poziomu i szczegółów tła, ale nieinspirowana i tania prezentacja sprawia, że tęsknisz za opcją przełączania się między starym i nowym wyglądem, jak to, co widziano w cyfrowych remasterach starych gier typu point-and-click od LucasArts.

Innym czynnikiem, który sprawia, że kolekcja wydaje się nieco tania, są ograniczone ustawienia w menu opcji. Na przykład można dostosować konfiguracje przycisków, ale tylko do czterech głównych przycisków akcji, a nie do przycisków na ramieniu lub spustów. Na jednym z etapów w Klonoa 2 gracz ma za zadanie przejechać hoverboardem przez ciemną jaskinię i zbierać diamenty po drodze, co jest o wiele trudniejsze ze względu na fakt, że diamenty są tego samego koloru co tor. Mogę sobie wyobrazić, że to musi być koszmar dla graczy niewidomych na kolory, więc więcej funkcji dostępności byłoby mile widziane. Najgorszą częścią jest nadal filtr pikseli, który próbuje nadać grom pewne wrażenie retro, ale ostatecznie sprawia, że ekran jest rozmyty i rozmazany, gdzie kolory wirują w sobie jak olej na wodzie. Ten filtr w ogóle nie pasuje do żadnej z gier, a wykonanie jest tak okropne, że nigdy nie widziałem gorszej próby nadania nowoczesnej grze retro-pikselowego charakteru.

Pomimo tych niedociągnięć i drobnych problemów, otrzymujesz również przydatne dodatki do kolekcji. Obie gry można oglądać w trybie kooperacji, co wcześniej było dostępne tylko w Klonoa 2, co pomoże nostalgicznym rodzicom podzielić się doświadczeniem Klonoa z nowym pokoleniem graczy. Oprócz nowego stylu wizualnego, dźwięk został również dostrojony, a muzyka w Klonoa 2 jest zaskakująco dobra i zasługuje na dużą uwagę. Możesz teraz również dostosować poziom trudności, a biegacze szybkościowi docenią tryb Stoper za dodatkowe wyzwanie.

Największą nowością jest z pewnością możliwość grania w gry w rozdzielczości 4K i 60 klatkach na sekundę, coś oferowanego na platformach nowej generacji. Wersja na PlayStation 5 jest dobrze dopasowana do zadania i poza niewielkim spadkiem liczby klatek na sekundę za każdym razem, gdy boss zostaje pokonany w Klonoa 2, nie mogłem zauważyć żadnych problemów technicznych podczas testu. Kolekcja ma również niesamowicie szybkie czasy ładowania, tak szybkie, że nie masz czasu na czytanie przydatnych wskazówek na ekranie ładowania w pierwszej grze (czasy ładowania są tylko o kilka sekund dłuższe w Klonoa 2). Na Switchu sytuacja techniczna jest jednak inna. Ta wersja ma niższą rozdzielczość, dłuższy czas ładowania i brak obsługi HDR, ale wszystko to jest zgodne z oczekiwaniami konsoli o mniejszej sile ognia niż PlayStation 5. Z drugiej strony problemy z wydajnością są trudniejsze do zaakceptowania. Wersja Switch działa stale poniżej 60 klatek na sekundę (blisko 50 klatek na sekundę przez większość czasu) z zauważalnymi problemami z czasem reakcji po drodze, co można zauważyć już na pierwszym etapie Klonoa 2, gdzie zarówno liczba klatek na sekundę, jak i czas reakcji mają poważne problemy. Kolekcja jest nadal grywalna na Switchu, ale problemy z wydajnością sprawiają, że jest to mniej przyjemne doświadczenie niż na konsolach nowej generacji.

Chociaż część uroku oryginalnych wersji została utracona na przestrzeni lat, w Klonoa Phantasy Reverie Series jest wiele platformowej zabawy. Nietrudno zrozumieć, dlaczego to stworzenie z psem-królikiem wciąż ma wiernych fanów i pomimo niektórych przestarzałych elementów projekt poziomów trzyma się wystarczająco dobrze, aby dać zarówno starym, jak i nowym graczom kilka godzin zabawy podczas leniwych letnich dni.