The Pillars of the Earth (Nintendo Switch)

Filary Ziemi to przede wszystkim jedna z najlepszych powieści historycznych w literaturze. Jest to jedna z tych historii, które każdy przeczytał w taki czy inny sposób. Moim zdaniem jest to jedna z tych powieści, które są już częścią zbiorowej wyobraźni, jak Kod Leonarda da Vinci czy historie o Harrym Potterze. Adaptacja telewizyjna powstała w 2010 roku, a gra wideo, o której dziś mówimy, została wydana niedawno. Jeśli chodzi o grę, została ona wydana w 2017 roku na PC, PS4 i Xbox One. Rok później została ponownie wydana na iPhone'a, a kilka tygodni temu została nieco zremasterowana na Nintendo Switch. Po premierze gra nie narobiła wiele szumu, ale dziś możemy dać jej drugą szansę.

Historia, którą śpiewają kamienie

Po pierwsze, ważne jest, aby podkreślić jedną rzecz: Filary Ziemi to bardzo powolna gra. Niekoniecznie jest to zła rzecz, raczej ma powolność, która jest niezbędna do gotowania gulaszu. To przenosi nas do cienkiego wszechświata między graficzną przygodą a interaktywną powieścią. Cecha, która czasami będzie trudna do strawienia dla najbardziej niecierpliwych graczy, ale prawdziwa przyjemność dla osób bardziej przyzwyczajonych do tego typu gatunku.

Podobnie jak w powieści, historie bohaterów budowane są powoli, jak kamienie filaru, w kierunku zwornika sklepienia. Historia łączy pasje i marzenia wielu ludzi, którzy po mistrzowsku zbiegają się w czymś pięknym i powszechnym, celu zdolnym do najgorszego i najlepszego. I o tym właśnie są Filary Ziemi, nie o historii tej czy innej postaci, ani o ratowaniu tego czy innego kraju, ale o życiu katedry w Kingsbridge, która jest prawdziwym bohaterem tej opowieści. Każda z postaci, którymi się zajmujemy, jest ściśle związana z budową majestatycznego budynku, niektórzy urzeczeni jego pięknem, a inni jego przeznaczeniem.

W grze (i oczywiście w powieści wcześniej) budowa katedry jest tylko doskonałym pretekstem do opowiedzenia prawdziwej historii. Jest to fenomenalne odzwierciedlenie angielskiego społeczeństwa 12 wieku. Burzliwe czasy po przełomie tysiącleci, wciąż bardzo podatne na apokaliptyczne lęki. Diabeł stoi za złymi czynami ludzi, namiętnościami i lękami. W grze doświadczamy życia klasztoru, zawieruchy wojen feudalnych, a zwłaszcza budowania katedr. Są to mylące czasy, w których architektura romańska zaczęła ustępować miejsca gotykowi w budowie kościołów. Wszystkie te czynniki będą musiały zostać wzięte pod uwagę, ponieważ w Filarach Ziemi będziemy musieli również podjąć kilka ważnych decyzji.

System gry z czasów katedr

Decyzje, które podejmujemy, są uwzględniane w grze, a na końcu każdego rozdziału przypomniane nam zostaną podjęte działania. Dziwne jest to, że znamy już zakończenie powieści (a przynajmniej wiemy, że jest), więc może wydawać się dziwne, że może istnieć inna opcja niż kanoniczne zakończenie. Jednak w Filarach Ziemi nie ma zmian, a przynajmniej nie są one bardzo duże. W taki czy inny sposób, pomimo niewielkich zmian, znajdziemy się w sytuacjach bardzo podobnych do tych w książce.

Mechanicznie, poza systemem decyzyjnym, gra może stać się nudna i nużąca. Ostatecznie jest to format, który widzieliśmy od lat w innych grach i nie wnosi nic nowego. System point and click , który wcale nie jest innowacyjny, a nawet wydaje się przestarzały. Szkoda, ponieważ ci gracze, którzy nie mogą zanurzyć się w historii, raczej nie będą zachwyceni rozgrywką. Największa trudność polega na systemie naciskania przycisków, który jest niezwykle prosty, gdy historia wymaga pokonania go.

Tak naprawdę najciekawsze sytuacje znajdują się w bardzo specyficznych momentach, gdy postacie poruszają się na dużych odległościach na mapie. W takich momentach gra zmienia się nieznacznie, przyjmując format winiety, w którym opisana jest sytuacja, a decyzja musi zostać podjęta szybko, zanim skończy się czas. Decyzje te będą miały natychmiastowy wpływ na losy naszych bohaterów.

Jak już powiedzieliśmy, najważniejszymi filarami tej gry są jej narracja i dialogi. Z pewnością historia jest podstawą gry, dlatego wybór formatu dialogów przez Daedalica jest tak dziwny. Teksty, zarówno w rozmowach, jak i opisach, pojawiają się nad głowami i przedmiotami, bez żadnej ramki lub interfejsu do identyfikacji dialogu z postaciami. Mylący i żmudny system, zwłaszcza jeśli pomyślimy o ilości linijek tekstu, które zobaczymy w trakcie przygody. Podobnie jak w wielu grach tego typu, w końcu obserwacja w ramach działań staje się bezużyteczna i powtarzalna, więc skończymy używając tylko przycisku interakcji, z wyjątkiem bardzo szczególnych przypadków.

Światła i cienie

Wizualnie i artystycznie The Pillars of the Earth przybija gwoździe. Gra eksploruje różne ustawienia, od samotnych lasów po ruchliwe miasta, i zawsze wydaje się prawdziwa i wciągająca. Wyjątkowa praca polega na wykorzystaniu sprytnych ujęć i oświetlenia, aby stworzyć niezapomniane sceny w epickiej fabule. Użycie koloru jest eleganckie i subtelne, dzięki czemu zawsze czujemy się wewnątrz tej epoki.

Również ścieżka dźwiękowa, hałas otoczenia i głosy są na niesamowitym poziomie. Językami głosów, które możemy wybrać, są angielski i niemiecki, a także możemy wybrać język napisów. Dostępność jest tu jednak dużą wadą, ponieważ jej nie ma. Nie ma możliwości modyfikacji wyglądu napisów lub tekstu dla większej czytelności.

Pod względem wydajności Nintendo Switch jest więcej niż gotowy do obsługi gry tej wielkości, a poza kilkoma małymi błędami nie doświadczyliśmy żadnych problemów.

Ostatecznie The Pillars of the Earth traci okazję, aby stać się wysublimowaną grą. Nowe funkcje, które były obecne w momencie pierwszego wydania, nadal wydają się świeże i nowoczesne, ale rdzeń gry pozostaje archaiczny. Oprawa graficzna jest piękna, ale nie można ukryć zużytych i prostych animacji. I wreszcie, historia jest wspaniała, ale opowiedziana jest przez okropne proporcje. Zakończenie gry to katedra, która wciąż stoi, ale nie przejdzie do historii.