Recenzujemy drugi sezon serialu Halo TV

Podczas gdy wielu innych dość ostro krytykowało pozornie kontrowersyjne przedstawienie Master Chief i uniwersum Halo przez Paramount, ja od samego początku byłem stosunkowo silnym zwolennikiem kreatywnego ryzyka podjętego z materiałem źródłowym, aby zapewnić, że historia jest równie ekscytująca do śledzenia w formie pasywnej, jak do interakcji z postaciami. Forerunner artefaktów i Needler broni przez kultową przyłbicę Mjolnira Master Chief.

Z pewnością nie był przekonujący przez cały czas, a problemy z tempem w szczególności prześladowały sceny zarówno w pierwszym, jak i w tym już zakończonym drugim sezonie. Oznacza to również, że Halo nie jest idealną interpretacją kolorowego uniwersum ukształtowanego przez Bungie i 343, ale nadal uważam, że działa przez większość czasu.

Ten drugi sezon miał trudne zadanie dać nam interpretację jednego z bardziej przełomowych wydarzeń z serii gier Halo, a mianowicie upadku planety Reach, przejścia od bardziej pasywnej wojny cieni do bardziej bezpośredniej konfrontacji z Covenant i oczywiście Ostatecznie faktyczne odkrycie pierwszego pierścienia Halo. Wtajemniczeni wiedzą, że to lądowanie na tym pierścieniu, lepiej znanym jako Installation -04 lub "Alpha Halo " (jednym z siedmiu w sumie), wyznacza początek Halo: Combat Evolved, więc presja była duża.

I być może warto od razu zaznaczyć, że Halo nadal zmaga się z konkretnymi problemami związanymi z utrzymaniem określonego tempa, bez nadmiernie zagmatwanych i drażniących fluktuacji w postaci narracyjnych szczytów lub dolin. Tak jak Halo nabiera rozpędu, tak seria zawsze wydaje się przebijać własne koła lub potykać się o własne nogi, trochę zbyt długo rozwodząc się nad osobistymi stawkami i motywacjami, tracąc koncentrację na szerszej całości. Zdarza się to rzadziej w porównaniu z pierwszym sezonem, ale nie pozbyli się do końca nierówności, które nękają odcinki przed i po zapierającej dech w piersiach inwazji Reach, która nadal jest świetlanym przykładem tego, jak dobry może być serial, gdy poświęca czas na zbadanie działań wojennych i, W szczególności wyjątkowa pozycja Master Chief jako lidera i ikony.

To drugoplanowa obsada postaci, które w większości dokonują autosabotażu, takie jak Makee, która wydaje się tracić swoje wpływy i właściwą rolę w szerszych ramach, i to samo można powiedzieć o Kwan Ha, która staje się niewiele więcej niż gloryfikowanym narzędziem fabularnym. To samo dotyczy Sorena i jego żony. Halo ma dobrą centralną załogę, ale zbyt często wplata statystów w szaleńczą chęć zaprezentowania Game of Thrones gobelinu unikalnych osobowości, a nie musi.

Efekty są zazwyczaj lepsze niż oczekiwano, muzyka zawsze uzupełnia daną scenę, a Pablo Schreiber pozostaje doskonałym prezenterem, właściwym człowiekiem do pracy, a także dostaje nieco bardziej elastyczne sceny, aby pokazać tutaj swój zasięg. Myślę, że nie powinniśmy zbytnio rozwodzić się nad tym, czy ma na sobie wystarczająco dużo zbroi, czy nie. Zgadzam się z głównym argumentem Schreibera, że Halo może być interpretacją, w której Chief jest pozycjonowany bardziej jako emocjonalna kotwica i dlatego powinien być częściej widywany bez hełmu. O wiele łatwiej jest też wybaczyć, gdy Schreiber naprawdę dodaje głębi. Jednocześnie przyznaję, że w drugim sezonie Halo brakuje akcji, widowiskowości i... cóż, zbroja Mjolnira, która ogranicza się do zaledwie kilku scen w całym sezonie.

Jest wiele problemów do rozwiązania, ale ogólnie rzecz biorąc, nadal uważam, że ten konkretny zespół showrunnerów, spora część całej obsady, estetyka wizualna, jest dość zbliżona do tego, jak wyobrażałem sobie serialową interpretację tego rozległego uniwersum, a przede wszystkim mam nadzieję, że zespół będzie mógł kontynuować. że otrzymają środki finansowe potrzebne do realizacji wizji i że wezmą pod uwagę informacje zwrotne. Bo drugi sezon Halo to wyraźna poprawa, a często jest to też dobra telewizja. Nie oznacza to, że nie dorzucasz jednego lub dwóch ciosów, musisz, ale ramy działają. I bardzo się z tego cieszę.