Westworld - Sezon 3

Pierwszy sezon Westworld był przełomowym momentem dla nowej ery seriali telewizyjnych. Rozpoczął epokę, która dowiodła, że seriale mogą rywalizować nawet z największymi, najbardziej ambitnymi i najdroższymi produkcjami kina. Podczas gdy tytuły takie jak The Sopranos czy Breaking Bad można uznać za prawdziwy początek nowej ery, to imponujący projekt Jonathana Nolana i Lisy Joy udowodnił, że HBO jest czymś więcej niż tylko platformą od Gry o Tron.

Później jednak światło dzienne ujrzał drugi sezon serialu i trudno było zaprzeczyć, że gdzieś ta cała energia, tajemnica i intryga powoli zaczęły zanikać. Co więcej, kontynuacja okazała się niekonsekwentna, niejednoznaczna i niespójna. Była - nie bójmy się użyć tego słowa - rozczarowaniem. Na tyle dużym, by mogło zagrozić przyszłości franczyzy - im wyżej bowiem lecisz, tym boleśniej upadasz.

Trzeci sezon dźwigał ciężkie brzemię na swych barkach, ale na szczęście stanowi wyraźną poprawę względem poprzednika, chociaż nadal nie ma do końca tego, czego spodziewalibyśmy się po Westworld.

Krótko podsumowując dotychczasowe wydarzenia, Dolores udaje się uciec z pozostałości po Westworld, a teraz marzy o zagarnięciu części świata dla siebie i swojego gatunku. W końcu spotyka Caleba (w tej roli Aaron Paul), który dołącza do jej misji i pomaga jej w stopniowym niszczeniu współczesnego społeczeństwa, zaczynając od enigmatycznej postaci Vincenta Cassella. Więcej nie możemy zdradzić ze względu na możliwe spoilery.

Scenariusz opiera się jednak głównie o rozszerzenie uniwersum Westworld i ucieczkę od granic samego parku, o rzeczywistość konstruowaną i tę prawdziwą. Niezwykle odświeżającym uczuciem jest obserwowanie świata, w którym żyją prawdziwi ludzie, a reżyserzy, scenografowie i scenarzyści wykonali kawał świetnej roboty, tworząc niemal cyberpunkowe realia, pełne wyrazistych szczegółów.

Sezon jest znacznie bardziej liniowy pod względem struktury, co docenią nawet najbardziej zagorzali fani. Tak, od czasu do czasu potrafi zaskoczyć trudniejszym wątkiem, ale ogólna narracja jest tu prostsza, łatwiejsza do zrozumienia, przystępniejsza. Niektórzy mogą ją uznać wręcz za banalną.

Nie jest to jednak złe, ponieważ mamy do czynienia z serialem, który tak starał się utrzymać widza w skupieniu i tak bardzo chciał go zaskoczyć, że odbiorca ciągle oczekiwał tego zaskoczenia. Liniowość i prostota to cechy, których nie można wyśmiewać, stanowią bowiem dobry sposób na poszerzenie uniwersum i historii w nim zawartych.

Z tego wynika, że trzeci sezon musi być całkiem niezły, nie? Z pewnością jest lepszy, ale niestety nadal ma tendencję do powtarzania błędów z przeszłości, a także wprowadza kilka nowych. Po pierwsze, podczas gdy główna obsada czyni ogromne postępy, wiele postaci pobocznych zepchnięto na dalszy plan i służą jedynie jako meandrujący, bierni obserwatorzy tej historii. Przykładowo, Bernard (Jeffrey Wright) pozostał całkowicie na uboczu, podobnie jak Ashley Stubbs (Luke Hemsworth). Ci bohaterowie ani nie otrzymali żadnych istotnych scen, ani nie mają nawet nic ciekawego do roboty poza dorzucaniem kontekstu do narracji, abyśmy mogli lepiej zrozumieć motywy kierujące głównymi postaciami.

Po drugie, serial nadal zbyt opiera się na ekspozycji dialogów, co przynosi odwrotny skutek od zamierzonego, i mimo że ogólna struktura jest teraz prostsza, wciąż zawiera masę retrospekcji, powtórek, tak jakby twórcy bali się naprawdę zostawić za sobą Westworld i bezpieczne ogrodzenie parku.

Na szczęście trzeci sezon Westworld odbywa się głównie tu i teraz, gdzie stawki są wysokie, ryzyko ma swoje konsekwencje, a śmierć osoby jest śmiercią osoby, nie częścią niekończącej się pętli brutalności. Choreografia scen walki jest wprost przepiękna, a scenografie olbrzymie i w pewien sposób robią swoją robotę lepiej niż poprzednio. Mamy tylko nadzieję, że serial pozbędzie się w końcu swojego narracyjnego kokonu i spróbuje na nowo zdefiniować sam siebie, nie powielając w kółko tych samych błędów.