Borderlands

Borderlands zawsze był przesadzonym, szalonym i nieco szalonym uniwersum gier, pełnym klisz, nisko wyciętych ubrań, eksplozji i postaci o głębi kałuży. Dlatego można by pomyśleć, że jest to idealna adaptacja na duży ekran.

Narracji Cate Blanchett udaje się podsumować cały wszechświat w pierwszych 30 sekundach filmu, a to właściwie mówi wszystko. Ale pozwala również tym, którzy nie grali w gry, śledzić - ale jest to jeszcze przyjemniejsze dzięki wielu odniesieniom i odtworzeniom znanych miejsc i postaci.

Chociaż w ostatnim czasie pojawiło się wiele kluczowych historii sukcesu, istnieje również wiele przykładów interpretacji uniwersum gry, która poszła strasznie źle. Całkiem niedawno Fallout i The Last of Us udowodniły, że da się to zrobić, a ponieważ Borderlands jest grą, którą jest, idealnie pasuje do formatu filmu akcji, w którym wszystko dzieje się z prędkością 250 km/h, a pedał gazu jest wciśnięty od początku do końca. Nie ma wielu przerw; Są małe przejścia między obszarami, trochę jak animacja transportu w grze, a potem jest przemoc, eksplozje i pościgi samochodowe w reszcie.

Pod względem narracyjnym wszystkie klisze zostały przyswojone, a przez to rozumiem, że wszystkie zwroty akcji i niespodzianki mogą być oglądane z daleka przez zatwardziałego maniaka filmowego. To też nie ma znaczenia. Znowu trzeba pamiętać, że jest to film akcji z naciskiem na akcję, więc właściwie byłem zaskoczony, że pozwolili sobie na pewną swobodę twórczą. Łowca nagród, który jest "za stary na to gówno", zostaje przydzielony do odnalezienia córki bogatego biznesmena. Została porwana na planetę z tajną kryptą wypełnioną obcą technologią i lokalną ludnością walczącą o podstawowe codzienne przetrwanie. Po drodze spotyka zabawnego robota, dużego mięśniaka, który niewiele mówi, pyskatego żołnierza i jeszcze bardziej pyskatego dzieciaka, który lubi wysadzać wszystko w powietrze. Jeśli myślisz, że Szybcy i wściekli w kosmosie w połączeniu ze Strażnikami Galaktyki to pasuje, ponieważ tym właśnie jest Borderlands.

Cate Blanchett jako Lillith i Jamie Lee Curtis jako Tannis mogą wydawać się dziwnymi wyborami obsadowymi, ale błyszczą, wyglądając jak ktoś, komu naprawdę podobało się kręcenie filmu. Zwłaszcza Cate Blanchett wydaje się dość zrelaksowana w roli, w której jest miejsce na fizyczność. Jamie Lee Curtis zadziwiająco dobrze radzi sobie z postacią Tannisa, zwłaszcza jeśli znasz trochę historii o tym, że postać jest autystycznym introwertykiem, który prawdopodobnie również nie skorzystał na latach izolacji. Jamie Lee Curtis może i jest znacznie starsza od postaci w grze, ale w rzeczywistości udało im się to całkiem nieźle ustawić narracyjnie. Obaj, a może przede wszystkim Blanchett, wydają się w pełni zanurzać w założeniach planety Pandora iBorderlands całego uniwersum, co w naturalny sposób podnosi poziom filmu.

charakter Atlas został dostosowany na tę okazję. Niestety, aktor nie ma zbyt wiele do pracy, mimo że przypomina Raula Julię w roli M. Bisona w filmie Street Fighter, choć bez kultowych kwestii, takich jak "Dla ciebie dzień, w którym Bison zaszczycił twoją wioskę, był najważniejszym dniem w twoim życiu. Ale dla mnie to był wtorek. Szkoda, że ma osobowość Daleka, bo był tu pewien potencjał - ale kilka kwestii, które ma, nie daje zbyt wiele miejsca na zrobienie wiele z postacią, poza tym, że film wcześnie ustala, że jest przebiegły, zły i nie ma szacunku dla ludzkiego życia.

Kevin Hart jest, jak zawsze, najsłabszym ogniwem w łańcuchu. Rozumiem, że Eli Roth, jako reżyser, potrzebuje dodatkowego comic relief poza ClapTrapem w postaci Jacka Blacka (który jest zaskakująco jeszcze mniej irytujący niż w grze), ale Kevin Hart nie ma ani wyczucia czasu, ani ostrości, aby wygłaszać one-linery na dużym ekranie. Jego mimika twarzy ogranicza się do dwóch różnych wyrazów niezadowolenia i monotonnego wygłaszania kwestii. Nie jest to w żadnym wypadku jego najgorszy film, ale nawet w najlepszych momentach Kevin Hart i tak wypada kiepsko, zwłaszcza gdy grana przez niego postać jest skrajnym przeciwieństwem samego siebie, który nie jest potężnie zbudowanym, stosunkowo cichym, doświadczonym elitarnym żołnierzem. To rola, która idealnie nadawałaby się do roli The Rocka czy Idrisa Elby, ale prawdopodobnie były one zbyt drogie, by je realizować. A może nie zawracali sobie głowy 17 wbudowanymi leniwymi żartami, które może i pasują do gry, ale już męczą w filmie po numerze dwa.

Krieg w postaci Floriana Munteanu nie jest często używany. Pozostaje dobrze wyszkolonym kawałkiem mięsa i ma linie, które można policzyć z dokładnością do ćwiartki małego palca. Szkoda, bo w grach jest o wiele więcej głębi w tej postaci.

Dobrze sprawdza się jako pusty obrońca prawdziwej gwiazdy filmu, dziecięcej aktorki Ariany Greenblatt - prawdopodobnie najbardziej znanej z roli dziecięcej wersji Ahsoki Tano w uniwersum Gwiezdnych Wojen i Gamory w MCU. Jej rola jako Tiny Tiny jest całkiem dobrze zagrana, oddaje zarówno dziecięcą niewinność, jak i wrażliwość, w połączeniu z arogancją, obojętnością i brakiem dojrzałości, których można oczekiwać od dziecka bawiącego się materiałami wybuchowymi. Właściwie można tu mieć pewien rozwój postaci, a rola jest, jeśli nie świetna, to na pewno bardziej zapadająca w pamięć niż jej pojawienie się w Barbie.

Efekty filmu są całkiem niezłe; tylko w kilku przypadkach efekty CGI nie uświadamiają ci, jak wiele jest faktycznie generowane komputerowo. Efekty fizyczne i kostiumy są również dobrze wykonane. Zwłaszcza otaczające środowisko jest żywo stworzone i wypełnione stworzeniami, ludźmi, pojazdami i mieszkaniami, a wraz z tempem służy unikaniu kontemplacji w fabule przez zbyt wiele nanosekund na raz.

Borderlands jest blisko gier - i właśnie dlatego może działać. To szybka akcja od początku do końca i nie ma złudzeń, że jest francuskim filmem noir, którego celem jest zdobycie Złotej Palmy.