Heretic

Jedną ze starych sztuczek w książce jest obsada "przeciwko typowi", czyli wzięcie aktora, do którego jesteśmy przyzwyczajeni w określonym gatunku, i zrobienie czegoś zupełnie innego z jego rolą. To przede wszystkim tworzy świadomość, a także może prowadzić do odnowienia twórczej energii.

W stosunku do Hugh Granta jako enigmatycznego, ekscentrycznego i okrutnego filozofa religijnego w "Heretic A24, działa to jak urok. Bo to tak naprawdę wszystko, co musisz wiedzieć o najnowszym triumfie legendarnej już firmy produkcyjnej - Grant jest tak daleki od uroku czystej komedii romantycznej, jak to tylko możliwe, i jest przerażający, wyrachowany i szaleńczo szalony, i to jest wielka zaleta filmu. Reszta jest w porządku.

Siostra Barnes i siostra Paxton (grane odpowiednio przez Sophie Thatcher i Chloe East) są misjonarkami Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich (znanego również jako Kościół Mormonów) i przypadkiem natykają się na dom pana Reeda (Grant), a gdy on zaprasza ich do środka na kawałek ciasta z jagodami i lodowatą colę. Czują, że niepokój narasta w ciągu kilku minut. Nagle jednak znaleźli się w jego sieci i wydaje się, że dość cierpliwie czekał na ten moment, moment, w którym skonfrontuje ich ze swoimi osobistymi teoriami na temat roli religii we współczesnym społeczeństwie, i to w dość przerażający sposób.

To, co następuje potem, to półtorej godziny w narastającej scenerii thrillera, w którym dziwny dom Reeda, który został przeprojektowany właśnie w tym celu, działa jako nieustannie zaskakująca sceneria, a sam Reed bawi się intelektualnie i filozoficznie z dwiema przerażonymi młodymi kobietami. Zwłaszcza East i Grant dostarczają tu towar, ale to w końcu film Granta i wszystko, co go dotyczy, od lekko zaparowanych okularów po każdą kwestię, jest niesamowicie starannie zrealizowane. Heretic nie zasługuje na Oscara, ale występ Granta jest na tym poziomie - wszechstronny, wyrafinowany i całkowicie wiarygodny pomimo ekscentryczności i szaleństwa.

Zabawne jest to, że i może być trudno to odróżnić, jego dostarczanie treści jest czasami lepsze niż sama treść. Tak, bo po serii niesamowicie intensywnych scen w pierwszej połowie filmu, w których filozoficzny wykład religii Granta i wskazywanie na ich sprzeczne podstawy istnienia, Heretic naprawdę gubi swój własny wątek i zamiast popychać bohaterów do przodu w sposób, który utrzymuje i podkreśla tę intensywność, wszystko staje się jedną wielką analogią.

I nie jest to też subtelna analogia. Postać Reeda oscyluje dziko od wyrachowanej do niekonsekwentnej, ale nie w żaden fascynujący sposób. Raczej po około godzinie widz zostaje z palącym pragnieniem, aby film ułożył się tak, aby Grant mógł całkowicie przejść jedną z dwóch desek. Film nie kontynuuje intelektualnej zabawy w kotka i myszkę, a Reed nie się tak daleko, że Grant może poruszać się jeszcze bardziej. Zamiast tego film bardzo chce, aby Reed spędzał swoje sceny na podkreślaniu analogii, wyjaśnianiu swoich motywów i wygrywaniu filozoficznej dyskusji ze swoimi ofiarami, a oglądanie tego nie jest tak interesujące, jak wydaje się myśleć sam film. Ostatecznie filmowi brakuje trochę napięcia, które zostało ustanowione i użyte jako narzędzie w pierwszej połowie.

Nie oznacza to, że Heretic jest źle poskładane, wcale nie. Korekcja kolorów, montaż, muzyka i ogólna konstrukcja są niesamowicie dobrze wykonane. Thatcher daje zdecydowanie najmniej przekonujący występ, ale jako film, który ma tylko trzy rzeczywiste role, jest dobrze zagrany, nie ma co do tego wątpliwości. Możesz cieszyć się Heretic, a krytycy na całym świecie wydają się być bardziej entuzjastyczni. Sam uważałem, że występ Granta był fantastyczny, ale reszta filmu miała problemy z ukończeniem swojego kadru.