The Super Mario Bros. Movie

Miło jest widzieć, jak Mario w końcu dostaje w teatrach traktowanie, na jakie zasługuje. Nintendo przez zbyt wiele lat niechętnie użyczało swojej "maskotce" ze strefy komfortu gier wideo po kłopotliwej, niesławnie nieudanej próbie aktorskiej trzydzieści lat temu, i wymagało czasu, doświadczenia i nowego podejścia biznesowego wraz z głównym partnerem (jako nowy Super Nintendo World parki otwierają się i rozszerzają, gdy mówimy równolegle), aby stworzyć coś godnego serii i jej wpływu na kilka pokoleń graczy. Zasadniczo Shigeru Miyamoto sam współprodukował pełnometrażowy film animowany z Illumination's Christopherem Meledandrim, a rezultat jest absolutną koniecznością dla tych, którzy kiedykolwiek zakochali się w wąsatym hydrauliku, nawet jeśli może to być nieco niezręczne dla tych, którzy tego nie zrobili.

Uważam, że okazja jest dość fascynująca, ponieważ, prawdę mówiąc, sama fantazja Mario zawsze zachowywała ten dziwny, trippy akcent, który wprowadziła wraz z pierwszą w pełni przewijaną, definiującą świat platformówką, Super Mario Bros. Z czasem ta fantazja została przedstawiona i rozwinięta bardziej wizualnie niż narracyjnie (pomijając spin-offy RPG), więc ten film miał zawsze ryzykowną odpowiedzialność za opowiedzenie zabawnej, rozstrzygającej historii, umieszczając te zawsze niedopracowane postacie na wyjątkowym tle, które fani znają i kochają. Mogło się to bardzo nie udać, od sprawienia, by Mario mówił właściwie jak główny bohater, do zrujnowania niektórych zasad lub osobowości, do których przywykliśmy. Ale w przeważającej części to naprawdę działa.

W tej historii bardzo podoba mi się, jak początki Mario i Luigiego na Brooklynie jako nowych, niepewnie samozatrudnionych hydraulików nawiązują do najlepszych klimatów z lat 80., kiedy zarówno samo Nintendo, jak i ogólnie gry wideo musiały urzec serca mas, aby w zasadzie utrzymać się na powierzchni. Podoba mi się kontrast płynący z tego bardziej ugruntowanego, ale wciąż kreskówkowego świata, do psychodelicznego Mushroom Kingdom i innych środowisk, które ten film renderuje tak pięknie, w oszałamiający sposób.

Jednak od momentu, gdy bracia opuszczają swój świat, lepiej się zrelaksuj, pozwól sobie płynąć z prądem i zaakceptuj znacznie szybsze tempo, niemal nieprzerwaną akcję i oczywiście nostalgiczne przedawkowanie, pełne odniesień i żartów dla fanów. Nie próbuj zbytnio zrozumieć niektórych decyzji, tego, jak postacie nagle dobrze się dogadują, ponieważ nawet jeśli definiują się od samego początku, sam film naprawdę się nie przejmuje. Jest kilka dobrych interakcji, ale jesteśmy tutaj, aby uzyskać następny ukłon lub chwytliwą frazę, podczas gdy nowa grupa elementów Mario jest dobrze wykorzystana. Heh, nawet nie kupisz tego małego dramatu.

Więc tak, to trochę głupie, ale naprawdę mnie to nie obchodziło, ponieważ wentylator we mnie był zbyt zajęty zachwytem. To na dobre i na złe, ponieważ osoby zupełnie niezaznajomione z uniwersum Mario mogą naprawdę nie widzieć zabawy w niektórych dowcipach, mogą nie dostać dobrej garści bardziej niejasnych odniesień. I nawet jeśli nie ma czegoś takiego jak kanon zawsze elastycznej "historii" serii, znalazłem również kilka rzeczy, które są nieco nie na miejscu jako bardziej wymuszone zasoby dla formatu filmowego, takie jak przerażająca Luma lub Mad Max-podobne pochodzenie gokartów.

Biorąc to pod uwagę, myślę również, że to dobrze, że jest to absolutny prezent dla fanów, przede wszystkim ciasny, ale staranny i niezwykle wspaniały pakiet wykonany z szacunkiem i miłością do dzieła, które powstaje od ponad 40 lat. Kiedy The Last of Us zaskoczył mnie historią, którą warto obejrzeć poza grą, kiedy Sonic wykonał przyzwoity wysiłek, gdy nikt nie pomyślał, że może działać w środowisku live-action, ta kolorowa przygoda jest bardziej bezprecedensowym hołdem, który ma zdolność zaspokojenia potrzeb dzieci, rodziców i młodych dziadków w tym samym czasie, ale z bardzo konkretnych powodów, które dzielili przez lata, Nie dlatego, że jest to najlepsza przyjazna rodzinie animacja dla wszystkich odbiorców.

I chociaż podobnie jak wyżej wymienione elementy, są inne, które właśnie zostały tutaj przeprojektowane (głównie wszystko, co związane z innym podejściem do Kongów, mimo że honoruje to, jak tandem DK / Mario zaczął to wszystko), zszywki są po prostu fantastyczne jako fan service. Pokochasz każdego Bloopera, Dry Bones, Cheep-Cheep, Koopę lub Spiney na ekranie (tak, Bowser, nazywają się Spinies), a także każdy blok, wzgórze, fajkę lub przedmiot. Sposób, w jaki są wprowadzane, czasami wydaje się parkiem rozrywki samym w sobie, jak na ironię.

Mówiąc o Bowserze, postać Jacka Blacka po prostu kradnie show. Jest tak samo pełen szacunku, jak reszta głównej obsady, ale to ten, w którym naprawdę widać, że aktor jest sobą w każdym aspekcie i ekspresji. Nie będę spoilerował niektórych z najlepszych momentów filmu, które zostały prawie wyłącznie napędzane, a nawet napisane przez samego Black, ale powiedzmy, że była to najlepsza decyzja obsadowa i jasne jest, że zaoferowano mu pewną swobodę występowania.

Drugi po nim jest fantastyczny Peach Anyi Taylor-Joy, a dla tych, którzy czują się urażeni jej siłą i osobowością, powiem tylko, że zaczęło się dawno temu i głównie od Super Mario Odyssey, gry, która jest kluczem do wielu rzeczy, których tutaj również nie zepsuję, i że jeśli nie zdajesz sobie sprawy z tych wielu nadmiernych zwiastunów psujących dwie trzecie filmu, zawsze chodziło o uratowanie Luigiego, a nie damę w opałach.

Na koniec czerwone czapki ze ścieżki dźwiękowej, w tym oryginalna partytura przypominająca może 20+ gier (czasami jest tak subtelna, jak trzy elegancko umieszczone nuty na końcu sekwencji), a efekt dźwiękowy sprawia, że fani czują się jak w domu.

Kiedy pojawiły się napisy końcowe i światła znów się zapaliły, rozejrzałem się i zobaczyłem połowę krytyków wciąż z szeroko otwartymi oczami i szerokim uśmiechem na twarzach. Druga połowa właśnie obejrzała film dla dzieci, który był może zbyt głupi, bezsensowny lub po prostu przytłaczający. Prawdą jest, że włożyli w to tak wiele elementów, że nieunikniony sequel ma o wiele mniej do wykorzystania i będzie musiał brać rzeczy głębiej i wolniej, ale osobiście podobało mi się bombardowanie bobem i obejrzę go ponownie. Jestem pewien, że jest to jeden z najlepszych filmów, jakie mogły powstać z dziwnym, ogromnym materiałem źródłowym i że wkrótce będzie to ulubiony film mojego siedmioletniego dziecka na nadchodzące lata.