Until Dawn

Umierać, umierać, umierać jeszcze raz. Umrzeć, umrzeć, umrzeć, umrzeć, umrzeć... Umrzyj jeszcze trochę, a potem umrzyj znowu. Supermassive Games ' Kultowy horror zaoferował nam dziś nieco dziwną odmianę gatunku, w którym doświadczaliśmy wydarzeń z tego przeklętego domu grozy raz za razem, z osobistymi wyborami, zagadkami i konsekwencjami naszych wyborów, w dzikiej mieszance ze złą, nagłą, krwawą śmiercią. Zrobienie z tego filmu z pewnością nie było prostą sprawą. W tym sensie być może powinienem być trochę... kinder, z Shazam reżyserem Davidem F. Sandbergiem. Ale jednocześnie nie czuję się dziś zbyt dobrze.

Until Dawn nie jest świetne. Wcale nie jest dobry, a co za tym idzie, jest obrazą dla gry, na której jest oparty. Historia zaczyna się w samochodzie, podczas podróży, w kierunku Blackwood Mountain. Przyjaciele Clover, Max, Abe, Megan i Nina udali się tam, aby spróbować odnaleźć swoją zaginioną przyjaciółkę Melanie, której zaginięcie zgłoszono tej jesieni w tej samej okolicy. Tam oczywiście spotykają zabójców, którzy mordują ich raz za razem. Umierać, umierać, umierać, umierać... I umrzeć znowu. Wszystko umiera.

Trzeba przyznać, że ten film jest dobrze zrealizowany wizualnie. Sandberg jest w tym dobra pod względem estetycznym. Wyrzeźbił wielki, ciemny dom, nie popadając przy tym w ponurySilent Hill i pokazuje pożyczonego zabójcę z PlayStation 4 z dużą ilością krwi i wnętrzności. Scenografia jest niesamowita, a wiele brutalnych morderstw jest przyjemnych do oglądania. Ale to, czego mu się nie udaje, to oddanie grze jakiejkolwiek sprawiedliwości, jeśli chodzi o samą podstawową koncepcję. Tutaj dzieciaki, które umierają, umierają i znowu umierają, niczego się nie uczą, wydają się nie zdawać sobie z niczego sprawy i pomimo tego, że umarły już 12 razy, a teraz dostają trzynastą szansę, wszystkie po prostu podejmują impulsywnie idiotyczne decyzje, które sprawiają, że widz krzyczy do ekranu w rozpaczliwej rozpaczy. "Nie tędy droga, ty głupi draniu!".

Until Dawn jest więc bardzo typowym slasherem dla nastolatków bez charakteru, nie udaje mu się uchwycić tego, co sprawia, że gra jest tak sympatyczna, i nie tworzy napięcia, nerwów ani żadnej oryginalności. Tak więc bez fantazyjnej scenografii nie wniósłby nic wartościowego.