Watchmen Chapter 1

O ile dobrze pamiętam, jesienią 1993 roku po raz pierwszy wpadł mi w ręce "Watchmen" i przeczytałem wszystkie dwanaście numerów w jeden wieczór. Miałem 16 lat i już po złożeniu jaskrawożółtego tomu wiedziałem, że już nigdy nie będę patrzył na komiksy w ten sam sposób. Dla mnie "Watchmen" był najbardziej fascynującym dziełem literackim, jakie kiedykolwiek czytałem, i czuję to samo dzisiaj. Co jest więcej niż słusznie dziwaczne, naprawdę. Społecznie krytyczne, niepohamowane zanurzenie się w rodzaj anty-superbohaterskiego przesłania przesiąkniętego opatentowanym cynizmem Moore'a do dziś pozostaje najbardziej fascynującą książką, jaką znam. Nie "Stary człowiek i morze" Hemingwaya. Nie "Południk krwi" McCarthy'ego ani "Panna Julia" Strindberga. Watchmen.

Ikonicznie nieśmiertelny, jednogłośnie uznany komiks Alana Moore'a / Dave'a Gibbona był przez te wszystkie lata uważany za "niemożliwy do sfilmowania", aż do mistrzowskiej interpretacji Zacka Snydera z 2009 roku, która udowodniła, że to przekonanie nie jest prawdziwe. O ile uwielbiam niezwykle kolorową, nieco dziwaczną interpretację historii Alana Moore'a autorstwa Gibbona, o tyle Snydera i operatora Larry'ego Fonga pokochałem stylistycznie mroczną, zabarwioną na niebiesko, brutalną interpretację, która moim zdaniem doskonale uchwyciła tempo i ton, nie naśladując kolorowych, podświetlonych ilustracji Gibbona. Kiedy wytwórnia Warner Animation zdecydowała się, z pomocą reżysera Batman: Animated Series, Brandona Viettiego, zinterpretować rysunki Gibbona (i oczywiście historię Moore'a) w bardziej komiksowy sposób, zdecydowali się również podzielić film na dwie części. Rozdział 1 trwa 83 minuty, a druga część (podobno ma się ukazać pod koniec listopada) ma podobno 91 minut, co oczywiście sprawia, że ta adaptacja jest bliższa trzem godzinom. To, według Warnera, ma pozwolić historii "oddychać" i dać postaciom wystarczająco dużo przestrzeni.

"Watchmen: Director's Cut" Zacka Snydera trwa trzy godziny i dziewięć minut i myślę, że doskonale oddaje to, czym jest historia Alana Moore'a, czym była i co chce przekazać. W bezpośrednim porównaniu z nową, animowaną, podzieloną na rozdziały interpretacją Warnera, niektóre z nich wydają się bardziej skokowe i wymuszone, a szkoda, zwłaszcza na początku - oczywiście. Intro, jak każda inna część tego filmu, jest bardziej komiksowe i tutaj możemy śledzić losy dwóch detektywów prowadzących śledztwo w sprawie morderstwa Komika i ich rozmowy na temat wskazówek znalezionych na miejscu morderstwa, a nie wtedy, gdy Rorschach w filmie Snydera jest tym, który zabiera nas jako publiczność do odgrodzonej sceny morderstwa, podczas gdy on wygłasza kultowy monolog chropowatym głosem: "To miasto się mnie boi. Zobaczyłem jego prawdziwe oblicze. Ulice są długimi rynsztokami, a rynsztoki są pełne krwi, a kiedy odpływy w końcu pokryją się strupami, całe robactwo utonie. Nagromadzony brud całego ich seksu i morderstw będzie pienił się wokół ich talii, a wszystkie dziwki i politycy spojrzą w górę i będą krzyczeć "Ratujcie nas!"... a ja szepczę "nie".

Watchmen: Chapter 1 opiera się na swego rodzaju pachnącej rotoskopem formie technologii animacji 3D do 2D, co sprawia, że wygląda ogólnie bardziej żywo, a przede wszystkim wystawnie niż, powiedzmy, Invincible czy X-Men 97, gdzie płaski wygląd 2D i minimalne użycie oświetlenia i cieni tworzą bardzo płaską całość. Zespół animatorów Warnera wymodelował wszystkie postacie i wszystkie środowiska w 3D, ale pokrył je płaskimi, jednokolorowymi teksturami, które najlepiej oddają wygląd Gibbonsa, a następnie oświetlił to wszystko w sposób, który sprawia, że Watchmen: Chapter 1 wygląda jak komiks, tylko trochę bardziej... Atmosferyczny. Wygląd, same animacje i sposób, w jaki światło jest wykorzystywane do podkreślenia pewnych motywów i stworzenia fajnych efektów, jest genialny. Super wspaniały.

Jak wspomniałem powyżej, trochę szkoda, że opowiadanie historii wydaje się tutaj trochę zbyt skompresowane, chociaż to dobrze. Reżyser Brandon Vietti ma dobre wyczucie i doskonale rozumie materiał źródłowy i jasne jest, że jego ambicją było zinterpretowanie Moore'a/Gibbonsa z jak największym szacunkiem, co często udaje się zrobić bardzo dobrze. Dialogi są prosto z dymków Alana, scenografia jest prosto z komiksów Gibbonsa, a tonalnie Warner wykonał dobrą robotę, znajdując to cyniczne uczucie zagłady, w którym pomysłowi superbohaterowie i abstrakcja przeplatają się z Nixonem, zimną wojną, zagrożeniem ze strony Sowietów i wieloma innymi prawdziwymi wydarzeniami z drugiej połowy lat 80. Gdyby Warner pozwolił na 83 minuty zamiast 103, pozwoliłoby to na wyemitowanie większej ilości materiału i, na przykład, fantastyczne obserwacje Rorschacha wydawałyby się bardziej żywe, groźne i bardziej zgodne z tymi z wielkiego filmu Snydera, niż teraz. Titus Welliver wykonuje dobrą robotę, próbując naśladować Kovacsa w wersji Snydera, ale czasami się spieszy i wydaje się, jakby został poinstruowany w kabinie nagraniowej, aby "pospieszyć się" ze swoimi kwestiami. Szkoda.

Reszta aktorów głosowych wykonuje tutaj bardzo dobrą robotę. Szczególnie podoba mi się The Last of Us - Troy Baker jako spokojny, silny, stoicki (ale podstępny i superinteligentny) Adrian Veidt oraz Matthew Rhys z The Americans jako Nite Owl. Interpretacja "Komedianta" w wykonaniu Ricka D. Wassermana jest jak na mój gust nieco zbyt monotonnie dosadna. Brakuje tu niuansów, a przede wszystkim osobowości, ponieważ jego interpretacja Blake'a to głównie szczekanie i warczenie "najstraszniejszym głosem", jaki mógł wykonać.

Jest to dla mnie film trudny do oceny. Po pierwsze, w ofercie jest tylko połowa historii, a ostatecznie chodzi o Watchmen (oczywiście), który jest moją biblią. Są rzeczy, które mogłyby lepiej sprawdzić się w animowanym hicie Warnera, ale jest tu też wiele zalet, które oddają sprawiedliwość najlepszemu na świecie komiksowi. Dlatego moja ocena pozostaje na słabej siódemce. Jeśli chcecie tego, co uważam za lepszą filmową interpretację materiału źródłowego, absolutnie fantastyczny film Zacka Snydera "Watchmen: Director's Cut" jest najlepszym wyborem.

"Dziennik Rorschacha, 12 października 1985. Dziś wieczorem w Nowym Jorku zmarł komik.