Caravan SandWitch

Wszystko w Caravan SandWitch jest na skraju sukcesu. Nie chodzi tylko o to, że nieodłączna gra słów w nazwie gry nie jest, ale o to, że połączenie eksploracji, opowiadania historii i pętli rozgrywki w stylu Metroidvanii tworzy poczucie odkrycia, które jest tak kluczowe dla wartości rozrywkowej gry, ale także o to, że grze udaje się opowiedzieć klasyczną, ale dobrze funkcjonującą historię.

Czy "tylko" jest jakością samą w sobie? Cóż, to jest ważne pytanie, ale łatwo jest docenić poziom ambicji programistów Plane Toast i ich potrzebę skupienia się na zakresie doświadczenia. To sprawia, że są częścią drogi, nawet jeśli chodzi o rekomendację od ciebie, ale ledwo przegapienie mety jest niestety powtarzającym się motywem.

Wcielasz się w Sauge'a, który wraca na swoją rodzinną planetę Cigalo, która po wyjściu z globalnego konsorcjum biznesowego przeżywa ciężkie czasy. Badania sprawiły, że niektóre części planety nie nadają się do zamieszkania, a brak inwestycji spowodował, że pozostali mieszkańcy musieli się przenieść. Sauge myślała, że jej siostra zginęła w tajemniczych okolicznościach kilka lat temu, ale nagle jej statek kosmiczny emituje sygnał z powierzchni Cigalo i Sauge, która przeniosła się do dużego miasta kosmicznego, jest zmuszona zmierzyć się ze swoją przeszłością i dowiedzieć się, czy jej siostra jednak żyje.

Tak zaczyna się Caravan SandWitch i jest to doskonała konfiguracja, nie ma co do tego wątpliwości. Stopniowe ponowne zadomowienie się Sauge w jej małej społeczności jest płynne i opowiedziane ze względną gracją, chociaż gra aż prosi się o aktorstwo głosowe. Cigalo ma prowansalski posmak, który sprawia, że zarówno wioska, z której pochodzi, jak i świat, który musi zwiedzać pieszo i samochodem (więcej o tym później), są doskonale skonstruowane, wypełnione po brzegi unikalną ikonografią i bulgoczącą tożsamością. To klasyczna postapokalipsa, ale z dość istotnym zwrotem nadziei. Tak, wszystkie pieniądze zniknęły, ale to, co pozostało, to miejscowi, którzy mają pozytywne nastawienie do życia.

Narracja gry jest pierwszą "prawie", ponieważ mimo że wszystko pozostaje pełne nadziei i interesujące, brakuje w niej bardziej kluczowych elementów scenografii, przełomowych wydarzeń, które popychają Sauge do zrozumienia otaczającego ją świata i siebie samą. Plane Toast próbuje kilka razy, ale gra jest trochę zbyt sztywna w swojej strukturze, aby mogło się wydarzyć coś bardziej znaczącego. Zamiast tego wszystko staje się subtelne, co sprawia, że gra szczególnie nadaje się do relaksu, do innej struktury fabuły i to działa, ale szkoda, że gra nigdy tak naprawdę się nie rozkręca i nie ustanawia znaczącej stawki dla Sauge, jej przyjaciół i rodziny.

Struktura to kolejne "prawie". Caravan SandWitch to otwarty świat wypełniony po brzegi opuszczonymi ruinami, starymi zakładami produkcyjnymi i piaszczystymi fabrykami. Od Ciebie zależy, czy zbierzesz części komputerowe i komponenty używane do ulepszania swojego samochodu, jednocześnie stopniowo rozszerzając galerię postaci i odkrywając kluczowe tajemnice. Wszystko to brzmi bardzo dobrze, a eksploracja świata w celu zbierania komponentów jest na tyle namacalna, praktyczna i przyziemna, że wydaje się wręcz genialna. Wyruszenie w uroczą nicość Cipalo, aby dostrzec opuszczoną fabrykę na horyzoncie, a następnie ostatecznie odejście z dużo większą ilością zasobów jest wspaniałe i nie jest stratą, że nie ma wrogów ani systemu walki. Problem polega na tym, że struktura Metroidvania, ponieważ gdy dotrzesz do tej fabryki, w 90% przypadków napotkasz serię przeszkód, które wymagają późniejszego powrotu, ale pętla nagród lub mapa gry nie jest wystarczająco silna, aby stworzyć niezapomniane punkty orientacyjne, które sprawią, że będziesz chciał wrócić, gdy zdobędziesz więcej umiejętności. Pomysł jest dobry, Metroidvania może w najlepszym wydaniu dać nieustrukturyzowane doświadczenia z grami właśnie to, strukturę. Ale kiedy główną rzeczą, której szukasz, są komponenty, a nie mechanika, która pozwala mapować i łatwo zapamiętać, gdzie wkrótce otworzy się nowa umiejętność, wszystko się rozpada. Aby powrócić do punktu początkowego; To prawie działa.

Jednak jeśli chodzi o czystą fizykę i platformówkę, Caravan SandWitch jest na miejscu, a kontrolowanie Sauge w trzeciej osobie, skakanie i wspinanie się oraz interakcja z tym niezwykle fizycznym i dotykowym otwartym światem jest zasadniczo fantastyczne. Podobnie, sterowanie jej samochodem jest funkcjonalne i sprytne, a nawet z mechaniką, taką jak hak z liną, nigdy nie staje się krzywy ani wyboisty. W samochodzie brakuje trochę personalizacji, być może ala Pacific Drive, co tworzy większą więź między Sauge a tym środkiem transportu, ale systemy, które istnieją pod maską, podstawy, wszystko działa zgodnie z przeznaczeniem.

I podobnie, trudno się przyczepić do wyglądu. Caravan SandWitch jest zdecydowanie piękny, gdy patrzy się na niego przez większość czasu, z pięknym odcieniem celshaded, który dobrze nadaje każdą perspektywę, każdą postać... znak. Jest piękny dla oka, naprawdę, ale gra napotyka również na problem, który pojawia się w postapokalipsie inspirowanej pustynią - dzieje się dużo piasku i kurzu, i chociaż Plane Toast toczy dobrą walkę i podzielił świat na stosunkowo rozpoznawalne punkty orientacyjne, wszystko staje się nieco zbyt podobne. Piękna, ale anonimowa. Już prawie na miejscu. I znowu.

Ponownie, brzmi to tak, jakby Caravan SandWitch zawodził w wielu kluczowych obszarach, ale to naprawdę półprawda. Jest to cholernie dobry wysiłek ze strony stosunkowo nieprzetestowanego studia i chociaż studio chronicznie zbliża się do realizacji wielu swoich ambicji tutaj, łatwo go pokochać, a także dość łatwo polecić. Utorowali drogę do czegoś znacznie lepszego w przyszłości, to na pewno.