Metro Awakening VR

Gry Metro od 4A Games zrobiły wrażenie swoją osobistą historią i otoczeniem, ale przede wszystkim swoim technicznym zaawansowaniem. Nic więc dziwnego, że oczekiwania poszybowały w górę, gdy ujawniono, że kolejna odsłona serii będzie doświadczeniem w wirtualnej rzeczywistości. W przeciwieństwie do innych gier Metro, Metro Awakening jest pomysłem wieloletniego twórcy gier wirtualnych Vertigo Games, więc podziemny świat Moskwy po wojnie nuklearnej jest w dobrych rękach. Czy aby na pewno?

Przed wydarzeniami z Metro 2033 Sedar, lekarz polowy wracający ze służby, dowiaduje się, że jego żona skończyła leki przeciwlękowe. To już spowodowało problemy w społeczności, więc dla dobra wspólnego i dla swojej żony Sedar wyrusza w poszukiwaniu większej ilości narkotyków poza bezpieczną siecią, gdzie czekają śmiertelne niebezpieczeństwa w różnych formach.

Metro Awakening nie powstrzymuje się zbytnio przed fabułą. Życie pod ziemią, walka z mutantami i czekanie na śmierć, to ponura sprawa, która jest widoczna i namacalna dla gracza na każdym kroku. Bohaterowie starają się znaleźć nadzieję, gdzie tylko się da, ale ciężki los bohaterów sprawia, że gra nie pozostawia cię w dobrym samopoczuciu. Częściowo z tego powodu Przebudzenie wydaje się ciężkie do przeżycia. Pod ziemią jest cały czas ciemno i nawet kilka źródeł światła wymaga serwisowania lub ładowania co kilka chwil, aby widzieć przed sobą. Jednocześnie jasne powietrze na zewnątrz oznacza trzaskający licznik Geigera, a wraz z nim szybko postępujące rozmycie oczu i nudności. Balansowanie między byciem ugotowanym żywcem w świetle dziennym a byciem poturbowanym przez potwory w cieniu zbiera swoje żniwo.

Emocjonująca walka o przetrwanie rozgrywa się oczami bohatera. W ograniczonych środowiskach robisz postępy w prosty sposób, teleportując się lub swobodnie wędrując wirtualnymi rękami, pokonując różne wyzwania. Postęp jest zrównoważony między spotkaniami z potworami i rozwiązywaniem małych zagadek, ale większość czasu spędza się na wędrowaniu po pustych korytarzach i budowaniu ruin, co trzeba przyznać, że staje się nieco nużące.

Pod względem technicznym Metro Awakening jest dobrze utrzymane. Ręce postaci precyzyjnie podążają za ruchami kontrolera, co jest dobre, ponieważ są one używane do przesuwania rzeczy w grze. Gracz musi między innymi przekręcać zawory, aby je zamknąć, przewijać ładowarkę, obracać drzwiczkami i ładować broń, w tym obsługiwać magazynki. Działania przebiegają płynnie i jest wiele do zrobienia, ale powtarzanie tych samych rzeczy może czasami być frustrujące. W szczególności ładowanie czołówki poprzez grzebanie w ładowarce jest logiczne, ale robienie tego ponownie co kilka minut naprawdę staje się irytujące po kilku godzinach gry. Oprócz obchodzenia się z bronią, strzelanie zostało również wykonane tak autentycznie, jak to tylko możliwe. Oznacza to przede wszystkim, że strzelanie z biodra nie jest możliwe. Jeśli nie celujesz dokładnie przez ziarno lub celownik, trafianie w cele, zwłaszcza nieco mniejsze, jest prawie beznadziejne. Nawet na najłatwiejszym poziomie trudności stanowi to wyzwanie w obliczu wielogłowego roju wrogów. Chociaż cenię sobie realizm w grach tak samo jak w filmach, gram w gry częściowo dla eskapizmu i rozrywki. Prawdziwe życie, przynajmniej gdy się w nie gra, jest powolne i ostatecznie nudne.

Wizualny wygląd gry jest na miejscu. Jest mnóstwo szczegółów, które ożywiają otoczenie, sprawiając, że podziemia Moskwy są klimatyczne. Chociaż światła są sprytnie wykorzystywane jako część gry, świat jest irytująco ciemny. Ciągłe błądzenie w ciemnościach i przedzieranie się przez śmierć jest paraliżujące, nawet jeśli napotkane zwłoki i potwory wyglądają fajnie. Animacja jest dobrze wykonana, więc wszystkie ruchy rąk wyglądają wiarygodnie. Gra działa płynnie na PlayStation 5 bez zauważalnych przerw w ładowaniu, ale mdłości nie wymagają wyjaśnień po mniej niż godzinie swobodnego wędrowania. Z drugiej strony, w przypadku teleportacji trudno jest nadążyć za walką, więc jest to trudny wybór.

Pejzaż dźwiękowy gry jest dopracowany. Efekty są wiarygodne i zróżnicowane, aby utrzymać nastrój przy życiu. Napięcie i przerażenie są skutecznie kreowane przez różne grzechotki i syki emitowane przez ruiny podziemnego świata i obrzydliwie wiarygodne piski potworów. Na ścieżce dźwiękowej wyczuwalne jest autentyczne znużenie i melancholia wywołane surowością życia, a bohaterowie mają wiarygodną rosyjską szorstkość, adekwatną do świata przedstawionego. Mroczna i łagodna muzyka, jest wysokiej jakości, ale minimalistyczna, utrzymuje nastrój ciężki i melancholijny, dzięki czemu atmosfera nie staje się zbyt lekka.

Metro Awakening to nieco dziwny przypadek. Oczekiwania i entuzjazm do gry były duże, a technicznie wszystko jest tak, jak być powinno. Grafika jest spektakularna, rozgrywka płynna, a świat interesujący, ale wciąż coś jest w tym nie tak. Mroczna i ponura rozgrywka szybko zbiera swoje żniwo, zwłaszcza gdy przez cały czas obecne są fizyczne mdłości. Chociaż możesz robić wiele rzeczy za pomocą wirtualnych rąk, doświadczenie wydaje się nieco fałszywe, gdy jest wirtualne: jak granie w normalną grę FPS za pomocą wirtualnych drążków. Ponadto zbyt długie chodzenie po pustych korytarzach i zabawa w martwym otoczeniu staje się nużące. O dziwo, nastroje nie pasowały do gry, której doświadczyłem, a ogólne wrażenia pozostawiły mnie pustym.