Super Neptunia RPG

Neptunia to jedna z tych serii gier, które istnieją poza mainstreamem - na tyle rozpoznawalna, by fani gatunku wiedzieli, o czym jest, lecz nie dość przykuwająca uwagę. Pełna japońskiej, ślicznej słodyczy, jaskrawych kolorów rodem z hyperfantasy anime i z osobliwym podejściem zarówno do fabuły, jak i gracza.

Super Neptunia RPG różni się od pozostałych gier marki - stanowiąc przede wszystkim spin-off. Świat Gameindustrii (i znajome z niego postaci inspirowane największymi współczesnymi platformami gier) tym razem zobaczymy nie w trzech, ale w dwóch wymiarach, jako sidescroller, najbliższy rozgrywką grom typu Odin's Sphere, czy nawet wcześniejszym odsłonom Epic Battle Fantasy.

I nie jest to wyłącznie wybór stylistyczny. W pełnym przyjemnej abstrakcji świecie Gameindustrii, jedna organizacja podporządkowała sobie jego mieszkańców, zmuszając do produkcji wyłącznie gier 2D, obciążając podatkami płaconymi w kartridżach i żelazną pięścią miażdżąc każdego, kto tylko pomyśli o spróbowaniu czegoś bardziej nowoczesnego.

Zagubiona w tej niezbyt znajomej krainie i wzbogacona o wygodny dla fabuły zanik pamięci Neptune stara się dowiedzieć czegoś o świecie, w którym się znalazła, uratować przyszłość gier 3D - a przede wszystkim dowiedzieć się, gdzie wszyscy trzymają przekąski. Jak na (samozwańczą) protagonistkę, Nep jest roztrzepana i niezbyt błyskotliwa - budzi tym jednak specyficzny rodzaj sympatii, choć niektórym graczom te same cechy będą się jawić jako irytujące.

Gra jest od samego początku prosta i przystępna - niestety, zostaje taka przez zbyt długi czas. Zachowuje cechy walki typowe dla wcześniejszych gier z serii, które zmieniają zestaw umiejętności postaci w drużynie w zależności od wcześniej ustalonej formacji i przedmiotów. Możliwości wyboru akcji w samej walce są srogo ograniczone - ta gra korzysta bowiem z mechaniki czasowej. Oznacza to tyle, że podczas walki będziemy stać w miejscu, czekając na załadowanie paska, po czym wydamy komendę jednym przyciskiem. Przez pierwsze kilka godzin rozgrywki Nep porusza się bez towarzyszy, a więc zróżnicowanie umiejętności jest bliskie zeru - to i wysoka frekwencja starć (których, na szczęście, w większości można uniknąć) powodują, że dość prędko stają się one monotonne. Dodatkowo fabuła, choć zdecydowanie obecna, niczym szczególnie się nie wyróżnia.

Drugą kluczową cechą serii jest jej niezbyt poważne podejście do fabuły - i do samej siebie. Gra jest pełna humoru opartego głównie na banałach gatunku i typowych jego elementach, porządnie przyprószonego memami i nawiązaniami zarówno rodem z rynku gier, jak i społeczności graczy. W większości chyli się w tym ku zachodniemu odbiorcy, co nie budzi zaskoczenia - to pierwsza odsłona serii, która nie pochodzi z japońskiego studia. I choć pełen uszczypliwych uwag prześlizgujących się przez czwartą ścianę, humor w grze jest po prostu przyjemny - nie będąc przy tym górnolotnym.

Super Neptunia RPG jest grą ładną - nawet jak na coś w pełni stworzonego z pomocą prostego silnika. Nawet w dwóch wymiarach tła są przyjemne dla oka, a barwne postacie i urocze animacje spełniają wymagania typowego - niestety, „jedynie" typowego - RPG. Zdecydowanym plusem jest udźwiękowienie dialogów - dla koneserów także w języku japońskim. Jednocześnie i grafika, i muzyka odstają nieco od klasycznych gier z serii, co może początkowo budzić niesmak zagorzałych fanów - wszystkie pozostałe aspekty gry są jej jednak wierne.

Według zdecydowanej większości opinii, mimo dwóch wymiarów zamiast trzech Super Neptunia RPG jest przede wszystkim grą dla fanów serii. Tym nie przeszkodzą różnice w stylistyce - bo im więcej Nep, tym Nepiej. Dla tych, którzy z serią nie zetknęli się wcześniej, raczej polecane są wcześniejsze jej odsłony.