Castlevania: Nocturne - Sezon 2

Dla mnie uosobieniem wejścia Netflixa w świat adaptacji gier wideo anime jest jego podejście do Castlevania. Główna i obecnie zakończona seria pozostaje jednym z najlepszych seriali oferowanych przez streamera, a jej spin-off, Castlevania: Nocturne zadebiutował z całkiem niezłym przyjęciem również w 2023 roku. Chociaż podobała mi się seria odcinków w pierwszym sezonie Nocturne, zawsze uważałem, że nie do końca dorównuje poziomom, które osiągnęła oryginalna seria, więc pytanie teraz, gdy nadchodzi drugi sezon, brzmi, czy może wyjść poza to?

Drugi sezon "Nokturnu" to naprawdę rozciągnięta przygoda, która podejmuje wątki, które nakreślił pierwszy sezon, a następnie rozwija je, zanim dotrze do rozstrzygających momentów na tyle mocnych, że można je uznać za finał. Nie wyobrażam sobie, żeby Netflix w ogóle skończył z Castlevania: Nocturne, w rzeczywistości jest wiele powodów i zwiastunów, które sugerują, że nadejdzie więcej, ale 15 minut przed zakończeniem drugiego sezonu będziesz miał naprawdę zadowolone wrażenie, które dowodzi, że showrunnerzy i twórcy mieli świetną wizję zakończenia tej części historii i nie pozwolić, aby opowieść o Nokturnie stała się zbyt zawiła.

Ale po drodze ma elementy zawiłości. W przeciwieństwie do głównej serii, która w większości polegała na pokonaniu Draculi, Nocturne wprowadza bogów i boskość oraz łączy ich z celem mesjasza wampira, jakim jest wprowadzenie świata w wieczną ciemność. Jest to historia, która zawiera elementy, które sięgają nawet tysiąclecia w przeszłość, a także wprowadza postacie i istoty duchowe, które często prowadzą do zapomnienia, że Castlevania w swojej istocie opowiada o ludziach stojących przeciwko krwiożerczym stworzeniom nocy. Narracja Nokturnu tym razem staje się tak opakowana w odległych i zapomnianych bogów, że często nie daje niektórym ze swoich ustalonych postaci i historii czasu i przestrzeni, których potrzebują, aby oddychać, a Night Creature Edouard, The Abbot, mnich Mizrak i dziadek Richtera, Juste, to tylko kilka imion, które tym razem wydają się znacznie mniej istotne niż w pierwszym sezonie. Posunąłbym się nawet do stwierdzenia, że świeżo upieczona wampirzyca Tera również nie otrzymuje opieki, na jaką zasługuje, co jest szczególnie rozczarowujące, biorąc pod uwagę, jak kluczowa dla historii była w pierwszym sezonie.

To prawda, że jest to częściowo zasługa faktu, że Richter, Annette, Erzsebet, Drolta i oczywiście ulubieniec fanów Alucard kradną show. Trójka bohaterów jest tymi, którzy są prawdziwymi cierniami w bokach dwóch wampirycznych przywódców w tym sezonie, a to prowadzi do tego, że Richter otrzymuje rozwój i wzrost postaci, którego moim zdaniem brakowało mu w pierwszym sezonie. W ciągu ośmiu odcinków zmienia się z zarozumiałego młodego mężczyzny w opanowanego i nieustraszonego przywódcę, jako którego tak często nazywa się Belmontów, a Annette okazuje się być mu równa w większości tych obszarów, tworząc świetną, dynamiczną i równomierną historię miłosną, która się rozwija. Alucard nadal służy jako elegancka i fajna osobowość, którą zawsze znaliśmy, ale znajomość pozwala twórcom zbadać jego psychikę i pokazać samotność, która przenika jego istotę. Syn Draculi jawi się jako jedna z najbardziej złożonych postaci w Nokturnie w tym sezonie.

Dodając do tego, mamy frustrująco trudnych do zabicia złoczyńców, skonfliktowanego Olroxa, wściekłą Marię i szereg innych pomniejszych postaci, które dobrze sprawdzają się jako gwiazdy drugoplanowe w tym sezonie, nie tracąc przy tym wzrostu i skupienia, z którymi borykają się niektóre inne postacie, o których wspomniałem wcześniej. Ostatecznie byłoby wspaniale zobaczyć, jak niektóre wątki narracyjne są potraktowane z nieco większą gracją, ale ogólna struktura historii działa dobrze i nadaje się do fascynującej i wciągającej telewizji, od której nie będziesz chciał odejść.

Jeśli chodzi o animację, od dawna mam wrażenie, że ciągły zalew adaptacji anime przez Netflix zaczął wydawać się nieco nieświeży, ponieważ większość z nich wygląda prawie identycznie. W przypadku Nocturne'a wydaje się to mniejszym problemem, ponieważ Castlevania jest pionierem w oryginalnych adaptacjach anime Netflix. Animacja w tym drugim sezonie jest nadal wyraźna i żywa, z szeroką gamą kolorów i technik, które sprawiają, że czujesz się zainspirowany i zabawny. Zwłaszcza akcja jest tam, gdzie to kwitnie, gdy chaos toruje drogę do oszałamiających scen, które wydają się niezapomniane i wyjątkowe. Jednak w wolniejszych okresach animacja zachwyca znacznie mniej i często może wydawać się nieco zbyt prosta i pozbawiona życia. Jednak w ogólnym rozrachunku Nocturne kontynuuje imponujący trend, z którego znana jest Castlevania w stylu anime.

Jednym z najmocniejszych elementów tego sezonu jest jego tempo. Chociaż jest kilka momentów, które wydają się nieco zbyt stabilne, większość sezonu płynie dobrze i zapewnia rozrywkę, a wszystko to przy jednoczesnym omówieniu najważniejszych podstaw i doprowadzeniu do zakończenia, które wydaje się godne i satysfakcjonujące. Przez osiem odcinków Nocturne udaje się przekazać wiele świetnej historii, pozostawiając jednocześnie niezbędną przestrzeń i czas na duże i dobrze przemyślane zakończenie.

Teraz, gdy ten drugi sezon dobiegł końca, czuję się zadowolony z Castlevania: Nocturne jako serialu i narracji, którą snuł. Nie wiadomo jeszcze, czy Netflix zrobi tutaj więcej (zdecydowanie pozostawia otwarte drzwi do kontynuowania historii Richtera), czy zamiast tego zbada dodatkowe ścieżki (być może zagłębiając się w podróże Alucarda w wiekach między oryginałem a tą kontynuacją), ale jedno jest pewne: Castlevania nadal robi wrażenie jako jedna z najlepszych oryginalnych produkcji anime i adaptacji gier wideo Netflix. Nokturn to naprawdę świetna zabawa.