Najlepsze filmy 2024 roku

(05) Miłość kłamie krwawiąc

Czasami miło jest mieć film, który po prostu ośmiela się być sobą, a najnowszy eksperyment filmowy reżyserki Saint Maud, Rose Glass, Love Lies Bleeding, był właśnie odświeżającym kopniakiem, którego potrzebowaliśmy w tym chudym roku dla kina. Podobnie jak postać grana przez Kristen Stewart, zakochaliśmy się po uszy w żylnych mięśniach filmu, które z pewnością siebie wykonywały jeden pokręcony zakręt po drugim, oferując ociekający, spocony thriller zemsty, który łączył twardy ton, zapał, nadmierną przemoc i dużą dawkę sterydów braci Coen. Surowa, surrealistyczna bestia, od której nie mogliśmy oderwać wzroku i która za hipnotyczną powierzchnią miała nerwowy, gryzący paznokcie puls. Innymi słowy, "Love Lies Bleeding" było gorączkowym snem femme fatale, który naszym zdaniem miał potencjał, by stać się w przyszłości kultowym klasykiem.

(04) Wojna secesyjna

Kiedy Alex Garland ogłosił światowej prasie przed premierą kinową filmu wojennego "Wojna domowa", że z tym filmem przechodzi na emeryturę jako reżyser i zamierza kontynuować pracę jako scenarzysta, wielu z nas rozpoczęło swego rodzaju ponury proces żałoby. Dzieje się tak dlatego, że Garland udowodnił w "Ex Machina" i tym razem, że jest nie tylko technicznie uzdolniony i sprytny w opowiadaniu historii, ale także absolutnie genialny w wiarygodnych, intensywnych charakteryzacjach i porywającej dramaturgii.

(03) Co do istoty

W The Substance Coralie Fargeat zabrała nas w zawrotną podróż, która nie tylko urzekła nas swoim wizualnym przepychem, ale także odważyła się opowiedzieć historię, która trafiła prosto do duszy. Ukłon w stronę branży kosmetycznej i Hollywood, które zaskakiwało nas raz po raz i trzymało w swoim żelaznym uścisku. Podobało nam się to, że subtelne niuanse scenariusza nigdy nie umniejszały inteligencji widzów, nie wspominając już o tym, jak nieprzewidywalne zwroty akcji trzymały nas w napięciu od pierwszej do ostatniej sceny. Ale to, co naprawdę podniosło The Substance, to fakt, że dodatkowy, mięsisty, wywołujący śmiech festiwal body horroru był prawie tak dobry, jak The Fly czy Re-Animator.

(02) Dziki robot

Po ukazaniu się pierwszego zwiastuna, kilku z nas z zespołu redakcyjnego odrzuciło nowy film Chrisa Sandera, członka Lilo & Stitch, nazywając go pozornie ubogą w pomysły kopią Iron Giant. Nic bardziej mylnego. Dziki Robot nie tylko stał na własnych nogach, ale był przesiąknięty wyważoną, emocjonalnie wyważoną i wyciskającą łzy opowieścią, silnymi postaciami, udanym humorem i fenomenalnie wspaniałą estetyką.

T H E B E S T
F I L M
O F
2 0 2 4

(01) Diuna: część druga

Można śmiało powiedzieć, że Denis Villeneuve sprawił, że niemożliwe stało się możliwe, i nie chodzi nam tylko o to, że udało mu się zaadaptować niezwykle złożoną powieść na ekran; Udało mu się sprawić, że chodzenie do kina stało się bardziej aktualne niż kiedykolwiek. Kiedy ostatni raz tak dobrze bawiliśmy się w kinie? Naszą drugą wizytą w Diunie pochłonęła nas totalna pora, bo od czasu premiery wciąż nie mogliśmy się rozstać z Arrakis. Niczym przesiąknięty przyprawami sen, wspominaliśmy pustynną planetę, jakbyśmy sami tam byli, dosiadając Shai-Hulud, walcząc z uciskanymi Fremenami i będąc świadkami ożywania figury mesjasza. Podczas gdy wiele innych studiów próbowało naśladować wyświechtane przepisy filmowe, Villeneuve poszedł własną drogą, tworząc pewną siebie fantastykę naukową z godnością, tłumacząc surową dystopię Franka Herberta z dokładnością i głębokim zrozumieniem filozofii autora. Mogliśmy pozwolić, by największy fanatyk Diuny, André, pisał felieton za felietonem o prawdziwej wielkości Diuny, ale wystarczy powiedzieć, że tytuł najlepszego filmu roku był więcej niż zasłużony. Wielkie filmy nie mogą być lepsze niż to.