Blasphemous II sprawia wrażenie gładszej i bardziej skoncentrowanej metroidvanii

Wiem, że nie jestem osamotniony w myśleniu, że nawet jeśli jego unikalna fabuła i grafika zrobiły różnicę, pierwsze kroki w oryginale Blasphemous wydawały się nieco trudne, tym bardziej, jeśli grałeś na Nintendo Switch w dniu premiery. Szybko do przodu do niesamowicie udanej serii z ponad dwoma milionami sprzedanych kopii, a Blasphemous II jest teraz tuż za rogiem, gotowy do wydania pod koniec Q3 2023. Gamereactor miał przyjemność uczestniczyć wczoraj w pierwszym w historii praktycznym wydarzeniu w Sewilli, w dogodnie wybranym pałacu Casa de Pilatos, z całym zespołem deweloperów pod ręką, i z przyjemnością informuję, że zniknęła sztywność, która zdefiniowała mój wczesny czas z pierwszą grą.

Nie tylko to, ale także wydaje się, że będzie to znacznie płynniejsze i zróżnicowane doświadczenie metroidvania, w którym od samego początku gracz oferuje więcej możliwości i gdzie przemierzasz typowo labiryntową mapę kwadratową 2D w bardziej naturalny sposób, niemal instynktownie.

Tym razem główna zmiana jest tak ważna, że faktycznie kształtuje dużą część doświadczenia: od samego początku możesz wybrać swoją broń na pierwszą trzecią część gry. To nie tylko definiuje twój styl walki; Oznacza to również, że będziesz lub nie będziesz w stanie eksplorować różnych obszarów, ponieważ dźwignie i przełączniki wchodzą i są poza zasięgiem.

W moim przypadku pominąłem kilka pierwszych szybszych, bardziej popularnych opcji i poszedłem bezpośrednio na dłuższy zasięg, niesamowicie wolny i potężny buzdyganek Veredicto. A gra zmusiła mnie do dobrego wykorzystania jej na następnym ekranie, gdzie pierwsze starcie z bossem stanowiło bardzo jasną deklarację intencji: jeśli nie pamiętasz, to jest jak dobre gry Castlevanias lub Soulslike, gdzie musisz obliczyć każdy ruch, każdy unik, aby nie umrzeć żałośnie w każdym średnim i głównym starciu. Ten nieco większy wróg był jednym z trzech, które zabijały mnie wielokrotnie podczas mojej sesji, ale muszę powiedzieć, że zostałem pobudzony w dobry sposób "chodź na mnie jeszcze raz,", zamiast sfrustrowany. Innymi słowy, będzie to wymagająca, ale satysfakcjonująca gra.

Broń, którą wybrałem, była bardzo prymitywna, ale cholera, czułem się dobrze. Mogłem trzymać się dalej od moich wrogów lub trafiać ich w połowie skoku, a także pozwalało mi zebrać niektóre z tajnych "aniołków" ukrytych wokół poziomu. Poza tym udało mi się stworzyć własną ścieżkę, która różniła się od tych, które mogłem podejrzeć na ekranach innych dziennikarzy.

Ta ścieżka doprowadziła mnie do City of the Blessed Name, wraz z czterema innymi obszarami, co wiele mówi o różnorodności scenariuszy, biorąc pod uwagę ograniczony czas, jaki mieliśmy. To samo można powiedzieć o wszystkich systemach, które wkrótce wejdą w grę, w tym przedmiotach kolekcjonerskich, nowych umiejętnościach, atakach magicznych, egzekucjach (tak, wróciły, a jeden był cudownie brutalny), Bile Flasks, modlitwach, śpiewach, ulepszeniach Penitent i innych. Właściwie wydawało mi się to nieco przytłaczające, ale nie martwiło mnie to zbytnio, ponieważ sama gra utrzymywała bardzo wciągające tempo i wydawało mi się, że jest to kwestia przyzwyczajenia się do nich, im bardziej byłem w potrzebie.

Jedną z pierwszych umiejętności było wspinanie się po specjalnie oznaczonych ścianach (pomyśl o stylu Metroid Dread), co pozwoliło mi cofnąć się do części drogi, aby następnie dotrzeć do nowych obszarów. A jedną z pasywnych umiejętności dała mi bardzo ciekawa postać, rzeźbiarz honorujący lokalną postać historyczną (Martínez Montañés, renesansowy rzeźbiarz), w kształcie ołtarza, który nosiłem ze sobą na plecach.

W tym sensie sequel wydaje się ponownie w fascynujący sposób wykorzystywać religijne odniesienia i mity w połączeniu z własnym fikcyjnym pismem i bardziej oczywistą inspiracją "Semana Santa". Po drodze spotkałem oczywiście kilka przyjaznych lub po prostu oportunistycznych postaci i dowiedziałem się kilku fragmentów o fabule gry, która ponownie wydaje się równie tajemnicza, jak wydaje się głęboka i mroczna. Niektóre sekwencje, miejsca i wrogowie byli bardzo przerażający, a nawet wręcz niepokojący, co zwiększyło napięcie tak jak w pierwszej grze.

I chociaż jest celowo niejasny w swoim pisaniu (uwielbiałem miły akcent wierszy znanego poety Miguela Hernándeza witającego cię w grze, ale na przykład nie wiem, co właściwie znaczą), twoja misja jako The Penitent One jest dość "jasna": musisz powstrzymać New Son przed narodzinami, Aby to zrobić, będziesz musiał poradzić sobie z kilkoma Confraternity, ujawnić żal posągów trzymających miasto i znaleźć trzech strażników. Spacer po parku.

Skoro już jesteśmy przy temacie, ojcze, muszę wyznać swoje grzechy: nie ukończyłem w pełni pierwszego Blasphemous, ponieważ czułem się niezdarny i trochę beznadziejny, tak bardzo jak kochałem prezentację i historię. Jednak tym razem wciągnęła mnie przede wszystkim bardziej zwinna rozgrywka, a to sprawia, że chcę dowiedzieć się znacznie więcej o świecie, historii i pięknej, pokręconej grafice, która czeka na nas za kilka miesięcy wraz z muzyką jeżącą włos na głowie. W ten sposób wprowadzasz sequel, a z Silksong MIA (ale oczywiście nieświadomym tego, jak Blasphemous II utrzyma się i rozwinie w dłuższej perspektywie) stało się to moją najbardziej oczekiwaną metroidvanią w 2023 roku. Amen.